Στιγμές που λες «τα λόγια είναι περιττά».
Όμως όχι, αυτές τις στιγμές «τα λόγια δεν είναι περιττά»…
Δεν είναι περιττά… αν είναι αληθινά!!!
Δραματικές οι ώρες μετά την σιδηροδρομική τραγωδία που σημειώθηκε από την μετωπική σύγκρουση δύο τρένων (επιβατικής αμαξοστοιχίας με εμπορική αμαξοστοιχία) χθες το βράδυ στα Τέμπη, που είχε ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 38 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους και άλλοι 85 να τραυματιστούν, εκ των οποίων 6 έχουν διασωληνωθεί καθώς τα τραύματά τους είναι πολύ σοβαρά.
Και δυστυχώς δεν τελειώσαμε ακόμα…
Εκτιμάται (δυστυχώς είναι βέβαιο) ότι ο αριθμός των νεκρών θα αυξηθεί, καθώς υπάρχουν πολλοί αγνοούμενοι επιβάτες που θεωρούνται εγκλωβισμένοι στα βαγόνια που έχουν μετατραπεί σε άμορφη μάζα σιδερικών.
Τα δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά πιθανότατα λόγω ανθρώπινου λάθους (η πρώτη εκτίμηση δείχνει λανθασμένη διαχείριση της κυκλοφορίας).
Απ’ την άλλη, όσα στοιχεία έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα για τα αίτια της μοιραίας σύγκρουσης, σταδιακά, το ένα μετά το άλλο κάνουν λόγο για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας. Ενός δυστυχήματος που όλοι γνώριζαν ότι έρχεται και ουδείς έκανε το παραμικρό για να το σταματήσει.
Μέσα σ’ όλα αυτά τα θλιβερά, άκουσα επιβάτη να καταγγέλλει ότι το τρένο είχε καθυστέρηση στον Παλαιοφάρσαλο και άκουσε από τον ασύρματο του ελεγκτή εισητηρίων τον μηχανοδηγό του τρένου να λέει:
«Πάμε και όπου βγει».
Πιο συγκεκριμένα ο επιβάτης δήλωσε:
«Όταν ακούσαμε τον μηχανοδηγό να μιλάει με τον υπεύθυνο εισιτήριων και να λέει “πάμε και όπου βγει”, σίγουρα, είσαι προϊδεασμένος ότι κάτι δεν πάει καλά. Το άκουσα μέσω των ασυρμάτων, “πάμε και όπου βγει”. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο. Μας καθυστέρησαν λόγω φόρτου κίνησης των σιδηροδρομικών γραμμών, είπαν ότι θα καθυστερήσουμε 15 λεπτά, γιατί είναι μονής οδού. Μάλλον έπρεπε να καθυστερήσουμε παραπάνω…».
Άκουσα αυτήν την δήλωση του επιβάτη και…
«Πάγωσα»!!!
«Πάγωσα» γιατί είμαι πατέρας τριών παιδιών και από χθες δεν μπορώ να ηρεμήσω για το τι άλλο μπορεί να συμβεί σ’ αυτήν την χώρα.
«Πάγωσα» για το μέγεθος της επιπολαιότητας, για το μέγεθος της ανευθυνότητας, για το μέγεθος της βλακείας ορισμένων που η ρουτίνα της δουλειάς τους τους έχει καταπιεί, κάνοντάς τους επικίνδυνους για την δημόσια ασφάλεια.
«Πάγωσα» όμως ακόμα πιο πολύ, σαν είδα ότι ο Χάρος τούτη τη φορά διάλεξε και πήρε τον ανθό, σαν συνειδητοποίησα ότι το πένθος τύλιξε οικογένειες νέων παιδιών, σαν σκέφτηκα (ως πατέρας) πως στη θέση αυτών των δυσμοιρων παιδιών, θα μπορούσε να είναι τα παιδιά μας εμάς των υπολοίπων.
«Πάγωσα» για αυτήν την καταραμένη στιγμή, που αποτελεί το μεγαλύτερο εφιάλτη οποιουδήποτε γονιού…
«Πάγωσα» από τον φόβο του τι ακολουθεί το απόλυτο κενό, την απόλυτη σιωπή του θανάτου του τέκνου σου, που σου διαλύει, σου ρημάζει τη ζωή.
«Πάγωσα» γιατί ναι, ο θάνατος χρόνια δεν κοιτά, ηλικίες δεν μετρά, κανείς όμως δεν μπορεί να διανοηθεί, το βάρος, τον πόνο που καλείται να κουβαλήσει ένας γονιός όταν χάσει το παιδί του.
«Πάγωσα» λοιπόν ναι…
«Πάγωσα», βούρκωσα, δάκρυσα, το ρίγος βαθύ, ένιωσα να μου τσουτσουρώνει το κορμί, ο κόμπος στο λαιμό χοντρός αδιαπέραστος.
Εδώ ούτε το σάλιο μου δεν μπορώ να καταπιώ, πως να το καταπιείς ετούτο το κακό.
Πώς να καταπιείς ότι νέα παιδιά σαν τα κρύα τα νερά, δεν χάρηκαν τη ζωή, δεν την έζησαν, δεν πρόλαβαν να γευτούν τους χυμούς της, δεν είχαν την ευκαιρία να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Και «πάγωσα» διπλά, σαν το πένθος έφτασε στον τόπο μας κοντά.
Σαν άκουσα λοιπόν ότι μεταξύ των θυμάτων που η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν πάει στις οικογένειές τους για να περάσουν τις γιορτές της Αποκριάς, βρίσκονται και παιδιά από εδώ, από την περιοχή μας.
3 νεαρά παιδιά, 3 αγγελούδια, φοιτήτριες, είναι από την Καλαμπάκα.
3 κορίτσια (δύο αδερφών παιδιά, δύο δίδυμες και η πρώτη τους ξαδέρφη).
2 σπίτια έκλεισαν, 2 οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους, 2 πατεράδες και 2 μανάδες που μέχρι χθες είχαν κοντά τους τα αγγελούδια τους και γιόρταζαν τις Αποκριές, θα θάψουν ότι πολυτιμότερο έφεραν, ότι πολυτιμότερο μόχθησαν για να το μεγαλώσουν, ότι πολυτιμότερο έχουν σε τούτο τον κόσμο τον γυάλινο, τον άδικο.
2 οικογένειες που το λάθος που έκαναν ήταν ποιο;;;
Να στείλουν τα παιδιά τους στο τόπο που σπουδάζουν, επιλέγοντας να ταξιδέψουν με το «ασφαλέστερο» μεταφορικό μέσο, με το τρένο.
Με το τρένο γαμώ το Θεό τους, εκείνων που φταίνε, που την προκάλεσαν αυτήν την τραγωδία (και μη βιαστείτε ορισμένοι να με «κρεμάσετε» δεν βλαστημάω τον Θεό, τον Θεό τους εκείνων που δεν έχουν Θεό βρίζω).
Γαμώ το Θεό τους που δεν έχουν λοιπόν, όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες ανευθυνοϋπεύθυνοι, αυτοί που δεκαετίες τώρα κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτόν τον τόπο τρώγοντας και πίνοντας (πάντα είς υγείαν των κορόιδων φυσικά) και πουλώντας μούρη στο λαό.
Αυτοί…
Αυτοί που τόσα χρόνια παίζουν με την ασφάλεια των πολιτών στους δρόμους, στους σιδηροδρόμους και παντού.
Αυτοί που είναι υπαίτιοι για εγκλήματα
μα οι ίδιοι τα βαφτίζουν δυστυχήματα.
Αυτοί που μόνο νοιάζονται για χρήματα
κι ας έχουν στο λαιμό τους τόσα κρίματα.
Αυτοί που πάνω απ’ όλα έμαθαν να βάζουν μόνο τα κέρδη των αφεντικών τους και το γλυκό το μεροκάματο (μίζα) το δικό τους.
Αυτοί που για την μακροημέρευση στην εξουσία, δεν δίνουν στου κοσμάκη τη ζωή καμιά αξία.
Από αυτούς πρέπει να απαλλαγούμε.
Αντί να μην ξαναδούν οι πατεράδες και οι μάνες τους αυτά τα παιδιά, να γινόταν να μην ξαναβλέπαμε όλοι εμείς αυτωνών των λαμογιών τις απαίσιες μούρες τους ποτέ ξανά.
Δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου έχουν συνοχή.
Πιο πολύ γράφω αυτή τη στιγμή με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική.
Μπορεί νά ‘ναι ο θυμός, η οργή που με καθοδηγεί, η διαπίστωση πως για ένα ανθρώπινο λάθος,
ζωές παιδιών έχουν χαθεί,
αυτή η τρέλα μπορεί να μ’ αγριεύει την ψυχή.
Και αν βρεις τη δύναμη
την ανθρώπινη αμέλεια να συγχωρέσεις,
την ανικανότητα και την αδιαφορία όμως που να την χωρέσεις;
Που να χωρέσεις όλα τα γιατί;;;
Γιατί, γιατί;;;
Ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;;;
Γιατί είμαστε Ουγκάντα!!!
Γιατί δεν είμαστε Ευρώπη, είμαστε Αφρική!!!
Να γιατί!!!
Γιατί άμα η λύση είναι:
«Πάμε και όπου βγει…».
Τότε σ’ αυτή τη χώρα
ζούμε από τύχη οι καψεροί!
Χρήστος Πούλιος
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
