“Αμαρτιών πλήθη-Αγάπης άβυσσοι”

Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

 

 

Ἄς τειχίσουμε τό νοῦ μας μέ τείχη σιωπῆς. Κί ἄς κλείσουμε τά μάτια μας νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό βάρος πού τά πιέζει. Νά γίνουν ἁγνά καί καθαρά. Ἡ Βηθηνία μᾶς προσκαλεῖ. Μά δέν φτάνει μέσα μας διαφορετικά. Δέν βιώνεται μέ ἄλλον τρόπο.

Ἡ σιωπή θά μᾶς φέρει τό ᾆσμα τῆς ἀγάπης μιᾶς ψυχῆς, πού ἀγάπησε πολύ. Θά μᾶς ψωμίσει μέ τό πιό ὄμορφο συναίσθημα τοῦ κόσμου. Θά σκορπίσει μέσα μας τή συμφωνία τή μυστική τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς ἀφοσιώσεως. Τά καθαρά μας μάτια, ἐλεύθερα καί ἄδεια ἀπό την ὕλη τῆς γῆς, θά καταγράψουν τόν κόσμο τῶν προσώπων, τά πρόσωπα τῶν καρδιῶν, πού πῆραν μέρος στή σκηνή τῆς Βηθανίας, στό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ λεπροῦ.

Τό ταξίδι μέχρι τη Βηθανία ἦταν ἰδιαίτερα κοπιαστικό. Τά βήματα τοῦ Θεανθρώπου φράζονται ἀπό προβλήματα. Τά πόδια Του χτυποῦν στίς πέτρες. Πληγώνονται ἀπό τά ἀγκάθια τῆς φιλοδοξίας καί τῆς μυρολογίας τῶν ἀνθρώπων μαθητῶν. Τί νά πρωτοσκεφθεῖ ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ!; Τό Δρᾶμα Του ἤ τό δρᾶμα τῶν μαθητῶν Του; Τή σφαγή τῆς Ἱερουσαλήμ ἤ τή ρηχότητα τοῦ ἀνθρώπου;

Στό δρόμο προς τή Βηθανία ἡ ἐλπίδα γιά τήν ἀνθρώπινη ἀξία χλώμιασε. Τό φῶς της λιγόστεψε, μά δέν χάθηκε. Ἔπαιξε μέ τή δοκιμασία, γιά νά ἀποδείξει μιά γιά πάντα, πώς κάθε ἰδιοτέλεια, ὅσο πνευματική καί ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό. Δέν μπορεῖ νά εἶσαι μαθητής καί φίλος καί ἀκόλουθος Ἐκείνου καί νά ἐλπίζεις σέ ἀπολαβές, σέ διακρίσεις, σέ ἀναδείξεις ἐν ὀνόματι τοῦ δεσμοῦ σου μέ Ἐκεῖνον. Αὐτό εἶναιμιά συναλλαγή καί ἡ Βηθανία δέν συμφωνεῖ μέ τέτοιου εἴδους ἐμπορικές συναλλαγές, πού μολύνουν τήν ἁγνή ἀγάπη καί τήν εὐγνώμονη ἀφοσίωση.

Ὁ δρόμος πρός τή Βηθανία γέμισε φιλοδοξία. Ὅλοι οἱ Μαθητές θέλουν νά κερδίσουν τήν εὔνοια τοῦ Ἰησοῦ, δύο δέ ἀπ’ αὐτούς καί μέ “μέσο”. Μά ὁ Χριστός δέν “χαρίζεται”. Κερδίζεται! Ἀλλά μέ ποιό τρόπο; Μέ ποιά προσφορά; Ὁ Χριστός δέν ἀκούει τά ὀνόματα καί τούς κοινωνικούς τίτλους ἐκείνων πού μέ σημαία τό Πανάγιό Του Ὄνομα θέλουν νά κυριαρχοῦν καί νά διαφεντεύουν βάρβαρα τούς ἄλλους. Ἡ δόξα θέλει Αἷμα ζωῆς. Οἱ θέσεις κοντά στό Χριστό πληρώνονται πολύ ἀκριβά. Εἶναι βάπτισμα καί ποτήριο αἵματος. Σταυρός!

Μέ αὐτές τίς σκέψεις μίκρυνε ὁ δρόμος. Ἡ συντροφιά μπῆκε στή Βηθανία σ’ ἕνα σπίτι πού εἶχε ἀνοιχτές τίς πόρτες του. Ἦταν τό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ λεπροῦ, πού τόν εἶχε θεραπεύσει ὁ Κύριος. Ἐκείνη τήν ὥρα τῆς θείας εὐφροσύνης, ἐκείνη τήν ἀνύποπτη στιγμή, πού οἱ σκέψεις εἶχαν παραχωρήσει τή θέση τους στήν κόπωση, μιά ἁπαλή αὔρα χύθηκε μέσα στό σπίτι. Ὅλοι ἀνασηκώθηκαν. Τρίβουν τά μάτια τους, διώχνουν τίς ἄλλες ἐντυπώσεις πού τά γέμιζαν. Βλέπουν μιά γυναίκα ντυμένη τή σεμνότητα καί τή λεπτή διάκριση τους κλέβει τή λαλιά καί τούς ἀφαιρεῖ τό λόγο.

Μονάχα τόν Ἰησοῦ δέν ἄγγιζε ἡ ἔκπληξη ἐκείνης τῆς ἐπίσκεψης. Αὐτός τά γνωρίζει ὅλα. Ὁ Θεάνθρωπος ἔζησε στό χρόνο ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ γυναίκα τῆς Βηθανίας μάκρυνε τή χρονική στιγμή μέ τήν ἀγάπη της γιά τόν Χριστό. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἡ ἀξία τοῦ μύρου πού κλείνεται στό ἀλάβάστρινο βαρύτιμο δοχεῖο, πού θά διαφημίζει τήν πράξη τῆς Βηθανίας, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ἀξία τῆς πράξεως.

“Τοῦ δέ Ἰησοῦ γενομένου ἐν Βηθανίᾳ ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, προσῆλθεν αὐτῷ γυνή ἀλάβαστρον μύρου ἔχουσα βαρυτίμου, καί συντρίψασα τό ἀλάβαστρον, κατέχεεν ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἀνακειμένου” (Μάρκ. 14,3. Ματθ. 26,7. Μάρκ. 14,5). Ἄς δοῦμε τοῦτο τό γεγονός ὄχι σάν φιλολογικό πρόβλημα, ἀλλά σάν μιά πράξη. Ἡ γυναίκα τῆς Βηθανίας ἔκαμε ἐκεῖνο πού μπορεῖ καί πού πρέπει νά κάνει ἡ εὐγένεια τῆς γυναικείας ψυχῆς. Νά δώσει τό μέτρο τῆς ἀνιδιοτελοῦς καί τρυφερῆς ἀφοσιώσεως στόν Κύριο.

Ὅμως ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά βροῦμε καί νά μετρήσουμε τήν ἔκταση τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου γιά μᾶς, ἔτσι Ἐκεῖνος θά πρέπει νά μή βρίσκει ὄχι μόνο ὑπολογισμούς καί σκιές συμφέροντος στήν ἀγάπη μας γι’ Αὐτόν, ἀλλά ἐάν εἶναι δυνατό οὔτε μέτρο ἱκανό νά τή μετρήσει!.. Σέ ἕνα τέτοιο νόημα ἀγάπης εἶχε μπεῖ ἡ νεκραναστιμένη ψυχή τῆς ἁμαρτωλῆς τῆς Βιθανίας. Τῆς ἀγάπης πού μένει σκορπισμένη σάν ὀμορφιά πάνω στήν πράξη.

“…καί συντρίψασα κατέχεεν…” σημειώνει ἡ Γραφή. Συντρίψασα κατέχεεν!… Ὦ! Πόσες ἄλλες φορές ἀπό τότε πού τήν ψυχή της τήν ἀσπάσθηκε ἡ Θεία ἐπίσκεψη, ἀπό τότε που γνώρισε τόν Κύριό της δέν θά εἶχε συντρίψει τό δοχεῖο τῆς σάρκινης ὕλης ἡ ἁγία “ἀμαρτωλή” τῆς Βηθανίας! Ποιά ψυχή μπορεῖ νά κρατήσει τήν παγωνιά τής καί νά μείνει ἀσυγκίνητη ἀπό τούτη τήν πράξη; Ὦ! τῆς ἀγάπης τό πνεῦμα μᾶς μεγαλύνει, μᾶς ἐξυψῶνει,  μᾶς ὀμορφαίνει, μᾶς χαριτώνει, μᾶς σώζει. Μᾶς κάνει ἀνθρώπους! Μᾶς ὑψώνει στό ὕψος τῆς ὑπάρξεως!

Καί σύ ἀδελφή ψυχή ὅσο βάρος κι ἄν πιέζει τήν καρδιά σου, ὅσο μικρή κι ἀσήμαντη ἄν θεωρεῖς τήν ὕπαρξή σου, μπορεῖς νά στρατευτεῖς σέ τοῦτο τό δρόμο τῆς Βηθανίας. Μπορεῖς νά δώσεις αὐτό πού ἔχεις στόν Ἰησοῦ τῆς ψυχῆς σου. Μήπως καί ἡ γυναίκα τῆς Βηθανίας ἔδωσε κάτι περισσότερο ἀπό κεῖνο τό δοχεῖο τοῦ μύρου, πού συμβολίζει τό μυροδοχεῖο τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καί γράφει ἔτσι τό ὑπερκόσμιο ἆσμα τῆς ἀγάπης. Αὐτῆς τῆς ἀγάπης πού ψάλλει ἡ Ἐκκλησία στά λυρικά της τροπάρια ἀπόψε καί μᾶς γεμίζουν μελαγχολικές σκέψεις καί δάκρυα καθῶς τά ἀκοῦμε;

Καλές εἶναι καί οἱ συγκινήσεις, ἀλλά χρειάζεται καί ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη. Προχώρα καί συ, φίλη ψυχή, στή Βηθανία. Ψάξε νά βρεῖς τό σπίτι τοῦ Σίμωνα τοῦ λεπροῦ. Νά συναντήσεις ἐκεῖ τόν Ἰησοῦ, γιά νά προσφέρεις τήν ὑποταγή καί τήν ἀγάπη σου. Μή ξεχνᾶς ὅμως πώς στήν ὁλοφώτεινη πράξη τῆς ἁμαρτωλῆς στή Βηθανία ὑπάρχει μιά μαύρη σκιά. Ἡ διαμαρτυρία τῶν Μαθητῶν καί τοῦ Ἰούδα. Στούς Μαθητές βρίσκει κανείς τόν σκεπτικισμό τῆς καρδιᾶς τους. Στόν Ἰούδα τόν πυθμένα τῆς φιλαργυρίας. Κανένας ἐκεῖνο τό βράδυ δέν κατάλαβε τό νόημα ἐκείνης τῆς προσφορᾶς.

Ὁ Ἰησοῦς μίλησε καί φώτισε τό σκοτάδι τῶν καρδιῶν, δείχνοντας τόν δρόμο στόν ἄνθρωπο. Ἄφησε τούς ἄλλους, ὅταν ξεκινᾶς νά προσφέρεις γύρω σου τήν ἀγάπη. Αὐτοί πάντα θά ὑπάρχουν, γιά νά προβάλλουν ἐνστάσεις. Σημασία γιά μᾶς ἔχει ὁ Χριστός, πού εἶναι τά πεινασμένα στόματα, οἱ χῆρες, τά ὀρφανά, οἱ νέοι πού θέλουν νά σπουδάσουν καί δέν μποροῦν λόγῳ ἀνέχειας.

Δέν εἶναι μόνο οἱ παραπάνω κατηγορίες ἀνθρώπων. Εἶναι καί κείνη ἡ ἀπέραντη στρατιά τῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν δίχως Θεό. Οἱ ἁμαρτωλοί πού χάνονται ὄχι γιατί εἶναι ἁμαρτωλοι, ἀλλά γιατί δέν ἔμαθαν τόν Θεό τῆς ἀγάπης καί τῆς συγνώμης, γιατί δέν ἔμαθαν ὅτι τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ εἶναι μεγαλύτερο ἀπό ὁποιαδήποτε ἁμαρτία τους. Κι ἀκομη γιατί δέν βρέθηκε κάποιος νά τούς βοηθήσει ν’ ἀνεβοῦν ἀπό τή σκάλα τοῦ Σταυροῦ στό ξέφωτο τῆς μετάνοιας καίτῆς ψυχικῆς ἀναγέννησης.

Ὦ, πόσοι δρόμοι ξεκινοῦν ἀπό τήν ἀφετηρία τῆς ἀγάπης!.. Ἄς παρακαλέσουμε ἀπόψε τήν ἅγια ψυχή τῆς Βηθανίας: Ἁγία ψυχή, δίδαξέ μας τήν Ἀγάπη! Δίδαξέ μας τή Λατρεία! Φωτεινή λαμπάδα τῆς Βηθανίας δέν βλέπουμε τόν Κύριό μας! Πές μας, ποῦ εἶναι; Ποιό εἶναι τό σπίτι του Σίμωνα; Σέ ποιά Βηθανία θά Τόν βροῦμε;

 

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;