Ο Χρίστος Λιάπης δεν είναι μια τυχαία περίπτωση ανδρός. Έχει το χάρισμα να βρίσκεται παντού και πάντα και ίσως τυγχάνει το πιο πολυφωτογραφημένο πρόσωπο όχι μόνο της χώρας ή των Βαλκανίων, αλλά όλης της υφηλίου…
Βασικά ο Λιάπης, πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ σήμερα και πάντα και δια πάντα ιατρός των ψυχών ημών όστις τυγχάνει εξαίρετος ψυχίατρος, μας κάνει και… κλαίμε, συν το ότι μας κάνει να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες της Ν.Δ. μιας και θεωρείται και είναι από τα πουλέν του Μαξίμου και αύριο-μεθαύριο υποψήφιος βουλευτής Τρικάλων…
Το ντεμπούτο του στο δημόσιο και μιντιακό βίντεο το έκανε προ 20ετίας περίπου όταν και βγήκε live σε όλα τα κανάλια από τη Βοστώνη λίγα λεπτά μετά την τρομοκρατική επίθεση στον Μαραθώνιο που διεξάγονταν εκεί…
Έκτοτε έχει φωτογραφηθεί και έχει γράψει για όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, εσχάτως δε μας συγκλόνισε με το αποχαιρετιστήριο άρθρο του για τον Ντούσαν Ιβκοβιτς με τον επικό τίτλο «Έλα μπρε…» (ΕΔΩ)…
Σε αυτό περιγράφει γλαφυρά πως «γνώρισε» τον Ντούσαν Ίβκοβιτς μέσα από την TV κι ενώ ο ίδιος έπαιζε μπάσκετ σε κάμπινγκ του Πλαταμώνα, στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (… σε κάμπινγκ 400 θέσεων φιλοξενούνταν 5.000 Γιουγκοσλάβοι που άκουγαν απ’ τα μεγάφωνα… Λευτέρη Πανταζή τα βράδια), βιώνοντας παράλληλα τον πρώτο του μεγάλο έρωτα με μια νεαρή Γιουγκοσλάβα…
Γράφει χαρακτηριστικά ο Λιάπης: «Το 1988, σε ηλικία 9 ετών, έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο του Eurobasket του 87, είχα την τύχη να προλάβω ενωμένη τη Γιουγκοσλαβία. Το Σβετοζάρεβο, μια πόλη νότια του Βελιγραδίου αποτέλεσε σταθμό του οδικού μας ταξιδιού για την κεντρική Ευρώπη. Σταθμό και αφορμή να δούμε τους Γιουγκοσλάβους φίλους μας, τον Νίκολα και την Γκόρντανα και τα παιδιά τους. Τον Σάσα, με τον οποίο έπαιζα μπάσκετ στα camping της Πιερίας, τα παράλια της οποίας τιμούσαν οι βόρειοι γείτονές μας, κατά κόρον, τη δεκαετία του 80 και την Ίβανα που αποτέλεσε τον πρώτο international παιδικό και ανεκπλήρωτο έρωτά μου. Εκεί, στα γήπεδα του Πλαταμώνα, είδα τον ανταγωνιστικό και μαχητικό ψυχισμό της σέρβικης, μπασκετικής και οχι μόνον, κουλτούρας, ενώ στο Σβετοζάρεβο, που πριν λεγόταν Γιακοντίνα, από τη σέρβικη λέξη για τη φράουλα, όπως και επανονομάστηκε μετά την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος, σε ένα κρατικό διαμέρισμα στις εργατικές κατοικίες του Τίτο, είδα τις εκφάνσεις της φιλοξενίας, της δημιουργικότητας, της περηφάνειας αλλά και της αντιφατικότητας και της εκρηκτικότητας ενός λαού με πολυσχιδή αυτάρκεια και πολυσθενή προοπτική που τελικά παραδόθηκε στη δίνη και τις ακρότητες των παθών του εμφυλίου»…
Αυτά και δεν περιγράφω άλλο…
Αγαπημένη μου… Τα πάντα είναι σχετικά από το άπειρο…
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
