Το ημερολόγιο μιας κυρίας, μιας πληγωμένης σοσιαλίστριας και φαρμακωμένης μάνας, παρουσιάζει πάντοτε εξαιρετικό ενδιαφέρον…
Εκείνο το δροσερό πρωινό στο ALVEO, στο υγρό-πέριξ του Ληθαίου-χώμα η mama Soula άρχισε να γράφει στο ημερολόγιο τις σκέψεις των ημερών…
«Τρίκαλα 20 Αυγούστου 2025… Καθόμουν στην όχθη του ποταμιού, με ένα καφεδάκι στο χέρι, το μαλλί καρμπολαχανέ και το βλέμμα χαμένο στα νερά που κυλούσαν σαν να βιάζονται να πάνε κάπου, αλλά δεν ήξερα πού. Το ποτάμι, βλέπεις, έχει αυτό το ταλέντο: σε κάνει να νομίζεις ότι φιλοσοφείς βαθιά, ενώ στην πραγματικότητα απλώς κοιτάς το νερό…»…
«… Αναρωτιόμουν αν ο λαός θα φέρει τη νέα αλλαγή, αν ο Ανδρουλάκης συγκινήσει τα πλήθη, αν το ΠΑΣΟΚ θα έρθει στην εξουσία για τον ίδιο το λαό, αν ο γαμβρός μου ο Οικονόμου θα γίνει βουλευτής, αν ο υιός μου ο αγαπητός, ο Άρης, πολιτευτεί, γίνει βουλευτής ή δήμαρχος ή περιφερειάρχης ή αντιπεριφερειάρχης, αν ο ανιψιός μου ο αγαπητός ο Στεφανάκος ο Βαβύλης γίνει κι αυτός μια μέρα δήμαρχος…»…
«… Φευ!!!… Το ποτάμι συνέχιζε να κυλάει, αδιάφορο για τις υπαρξιακές μου κρίσεις. Ίσως αυτό, το ποτάμι, να είναι ο απόλυτος φιλόσοφος: δεν βιάζεται, δεν αγχώνεται, απλώς κυλάει και παίρνει μαζί του ό,τι βρει – από κλαδιά και πάπιες μέχρι τις βαριές μου σκέψεις..»…
«… «Άντε», είπα στον εαυτό μου, «πάμε σπίτι, γιατί το ποτάμι θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του κι εσύ απλώς θα συνεχίσεις να το ζηλεύεις»…»…
Αγαπημένη μου… Το ποτάμι δεν βιάζεται ποτέ, κι όμως φτάνει πάντα εκεί που πρέπει…
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
