Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει. Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη. Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται του ανθρώπου ο πυρήνας.
Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου.
Ευθυτενής και ευγενικός με μία ιδιαίτερη σοφία στα λόγια του.
Τίμιος και διακριτικός, με γνήσια αγωνία για το μέλλον του τόπου του.
Αγωνιστής και σταθερός μαχητής της δημοκρατίας μέχρι το τέλος της ζωής του ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΝΤΖΙΑΣ έφυγε σαν σήμερα πριν δύο χρόνια.
Ο πόνος δε φεύγει ποτέ. Αλλάζει όμως.
Κι ο άνεμος πλέον είναι η αφή των χεριών μας.
Καθώς ταξιδεύουμε.
Όσο περνούν τα χρόνια το συναίσθημα γίνεται πιο κρύο αλλά ταυτόχρονα και πιο γλυκό αλησμόνητε ΦΙΛΕ μας. Μαθαίνουμε να ζούμε με τα νέα δεδομένα αγαπημένε ΔΑΣΚΑΛΕ.
Συνηθίζουμε τις νέες συνθήκες χωρίς φυσικά να ξεχνάμε τα παλιά ΔΗΜΑΡΧΕ.
Κι αν κρίνω απ’ το φως που σωρεύτηκε αντίκρυ μας, η αιωνιότητα, έχει αρχίσει πλέον να φαίνεται…