“Ισλαμικός φονταμενταλισμός”

Υπάρχει μια διάχυτη αντίληψη ειδικά τον τελευταίο καιρό λόγω των αλλεπάλληλων γεγονότων βίας από Ισλαμιστές εξτρεμιστές ότι οι άνθρωποι αυτοί, τουλάχιστον σε αρκετά μεγάλο βαθμό δεν μπορούν να αφομοιωθούν στις δυτικές κοινωνίες παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς αποτελούν μετανάστες τρίτης γενιάς.
Ακόμη και μετά από δεκαετίες ο βαθμός ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων είναι απογοητευτικός, ενώ σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν παγιωθεί άτυπα γκέτο που λειτουργούν ως μικροκοινωνίες σε πλήρη αντίφαση με τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό.
Η ιδιαιτερότητα αυτή συνίσταται κυρίως σε δυο σημαντικές παραμέτρους.
Η πρώτη οφείλεται στο γεγονός της κουλτούρας τους άμεσα απορρέουσας από τη θρησκευτική τους εξάρτηση η οποία επιτάσσει ένα τρόπο ζωής αυστηρά εξαρτώμενο από το κοράνι και τη σαρία.
Η συμβίωση και η αποδοχή των νόμων του κράτους που φιλοξενούνται  είναι καθαρά προσχηματική, καθώς η προσήλωση τους σε αυτό το ιδιότυπο δικαιικό τους σύστημα είναι παροιμιώδης.
Πρόκειται προφανώς για ένα θρησκόληπτο μεσαίωνα στον δυτικό 21ο αιώνα.
Σε μια σύγχρονη κοινωνία με αξίες, αρχές και ανοχές η ανεξιθρησκεία και η έκφρασή της αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατικής της σύστασης, αρκεί να μην αντιβαίνει στην διατάραξη της δημόσιας ζωής και να μην αποτελεί πεδίο κοινωνικής αντιπαράθεσης και προστριβών.
Κανένας πολίτης του δυτικού τρόπου ζωής δεν θα ενοχληθεί αν η ανάγκη της άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων των συμπολιτών τους δεν παράγει βία, δεν ενισχύει την τρομοκρατία, την αντιπαλότητα και τον ρεβανσισμό.
Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με τον τρόπο ενδυμασίας, σίτισης, καθαριότητας και γενικότερης εικόνας των μεταναστών μουσουλμάνων.
Η μαντίλα, η μπούργκα και όλα τα λυπηρά σύμβολα καταπίεσης και εξευτελισμού της γυναικείας υπόστασης αποτελούν απαράδεκτα στοιχεία της αναχρονιστικής και εγκληματικής αυθυποβολής που υποβάλλουν και υποβάλλονται καθημερινά οι φανατικοί αυτοί ταγοί της οπισθοδρόμησης και της αισθητικής κακοποίησης.
Φαινόμενα που αποδεικνύουν δυστυχώς ότι η συμβίωση με τους υμνητές της σαρίας  και του πνευματικού μεσαίωνα  που κινούνται δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για ειρηνική συνύπαρξη και φυσικά για μια μελλοντική αφομοίωση τους στον κορμό των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και των αξιών που αυτές πρεσβεύουν.
Η κάθε θρησκεία θα πρέπει να περιορίζεται στην ανάγκη του ανθρώπου να αποταθεί σε κάτι απώτερο όταν αισθανθεί την ανάγκη, να ηρεμεί πνευματικά και να στηρίζει αξιακά και όχι να επεμβαίνει στον τρόπο ζωής, τις συνήθειες και την πορεία στον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση όλων.
Πολλώ δε μάλλον να μην διδάσκει τη βία, να μην τιμωρεί τη διαφορετικότητα και να μην πυροδοτεί εντάσεις και συμπεριφορές που υποθάλπουν το μίσος και τον άκρατο φανατισμό.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΘ. ΡΙΖΟΣ

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;