“Καταδικασμένοι στὴ μοναξιά μας…”

Εἶναι πανθομολογούμενο πὼς ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ταχύτατων ἀλλαγῶν, ποὺ τὸ κύριο χαρακτηριστικό της, εἶναι ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάπτωση.

Τὰ πάντα ἀλλάζουν μὲ ρυθμοὺς πρωτόγνωρους. Ἡ τεχνολογία ὁδηγεῖ τίς ἐξελίξεις, ἐνῶ ἡ κοινωνία, οἱ θεσμοὶ καὶ οἱ νοοτροπίες ἀδυνατοῦν νὰ προσαρμοστοῦν σὲ αὐτὲς τίς ταχύτητες.

Οἱ διαδικασίες παγκοσμιοποίησης καὶ διεθνοποίησης καταργοῦν τὰ σύνορα, τὴν προστασία καὶ τὰ κεκτημένα ποὺ προσέφερε τὸ ἐθνικὸ κράτος.

Τὸ τρίπτυχο: πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια, εἶναι ἀξίες ποὺ μοιάζουν νὰ χάνονται στὸ παρελθόν.

Ἡ ὕλη (κυρίως τὸ χρῆμα) ὁρίζει κάθε μας σκέψη καὶ πράξη. Θυσίες ἁγίων καὶ ἡρώων τοῦ ἔθνους ἀφαιροῦνται ἀπὸ σχολικὰ βιβλία. Πρέπει, βλέπετε, νὰ ξεχάσουμε σὲ ποιούς ὀφείλουμε τὰ ἀπομεινάρια τῆς ὅποιας ἐλευθερίας μᾶς ἔχουν μείνει!!!

Τὴ γλῶσσα μας τὴν ἔχουμε ἀποδομήσει ἐδῶ καὶ χρόνια.

Τὸ μέλλον ἀβέβαιο, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ προκαλέσῃ ἢ νὰ ἐπιτείνῃ ψυχολογικὰ προβλήματα…

Οἱ συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦν στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι, προκαλοῦν ἀγχώδεις διαταραχές, συμπτώματα κατάθλιψης καὶ ψυχικὰ τραύματα…

Ὁ πολιτισμός, πλέον, παράγει παθολογία καὶ προκαλεῖ παθολογία…!

Καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ Διογένης, ψάχνουμε νὰ βροῦμε ἄνθρωπο!

Ναί, φίλοι μου, ζητοῦνται ἄνθρωποι σᾶς λέω… ἄνθρωποι μὲ Α κεφαλαῖο… Ἄνθρωποι μὲ ἀνθρωπιά…!

Καὶ τί διαπιστώνω; πὼς μειώθηκε ἡ ἀνθρωπιὰ γύρω μας!

Διαπιστώνω πὼς ἡ ζωὴ μικραίνει καὶ ἡ καθημερινότητα γίνεται ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη…

Ὁ κόσμος γύρω μας εἶναι πανικόβλητος, τρομοκρατημένος, ἀδιάφορος, ἐγωιστής…

Ὁ καθένας κοιτᾷ τὴν πάρτη του. Νὰ νιώσουν ἐκεῖνοι καλὰ καὶ ἂς ἔχουν ποδοπατήσῃ ἀνθρώπους καὶ ψυχές…

Βρίσκονται ὅλοι ἐγκλωβισμένοι μέσα στὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητας, χάνοντας τὸ νόημα τῆς ζωῆς.

Ξεχάσαμε νὰ συμπεριφερόμαστε. Ξεχάσαμε νὰ συζητᾶμε.

Ζοῦμε σὲ μιὰ ψεύτικη κοινωνία… μὲ προσποιητὰ χαμόγελα… μὲ πλαστὰ συναισθήματα… μὲ εἰκονικὲς ἀγάπες… μὲ σκάρτους φίλους… ὅλα ψεύτικα, κίβδηλα, κάλπικα…!

Σὲ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ἀληθινό: ἡ ὑποκρισία, ἡ σεμνοτυφία, ἡ προσποίηση, ἡ φαινομενικότητα!!!

Εἴμαστε ἡ γενιά τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουμε ἕνα κινητὸ στὰ χέρια, μόνιμα σκυφτοὶ πάνω ἀπὸ μία ὀθόνη, προσπαθῶντας νὰ ἐπικοινωνήσουμε μέσῳ μηνυμάτων. Ἡ ἐπαφὴ μεταξύ μας ἔχει χαθῇ. Ὁ ρομαντισμὸς σπάνιος.

Ἔχουμε ξεχάσει νὰ χαμογελᾶμε στὸν ἄνθρωπό μας καὶ ἀντ’ αὐτοῦ γελᾶμε σὲ ἕνα κινητό!!!

Παρατηρεῖται ἠθικὴ κρίση ἢ κρίση ἀξιῶν καὶ θεσμῶν. Ἔνδεια Θεοῦ καὶ ἀρετῆς. Ἔλλειψη θεμελιωδῶν ἰδανικῶν. Ἀπουσία ὑγιῶν προτύπων.

Ξεχάσαμε νὰ ζοῦμε, ξεχάσαμε πῶς ζοῦμε! Ξεχάσαμε τὴ λέξη μπέσα, τὴ λέξη φιλότιμο, τὴ λέξη ἄντρας, τὴ λέξη γυναίκα. Ἄλλαξαν τὰ πράγματα, ἄλλαξαν οἱ ρόλοι (ἄνδρες εὐαίσθητοι, γυναῖκες ἀντράκια!!!!!!). Μάθαμε νὰ ὑποκρινόμαστε. Δὲν ξεχάσαμε τὴν ἀλήθεια, ἀντιθέτως γίναμε καλύτεροι ψεῦτες γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε ἢ νὰ δείξουμε ἕνα καλύτερο πρόσωπο.

Πῶς γίναμε ἔτσι; Πόσο κρίμα!

Ἀλλιῶς, φίλοι μου, ἤξερα τὰ πράγματα καὶ τώρα ποὺ μεγαλώνω… χμμμ, φοβᾶμαι! Φοβᾶμαι τὸ αὔριο. Φοβᾶμαι τί ἄλλο μᾶς περιμένει! Χάσαμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Χάσαμε τὸ νὰ ζοῦμε μὲ ἁπλᾶ πράγματα. Νὰ χαιρόμαστε τὸ κάθε λεπτὸ τῆς ζωῆς ποὺ ἔχουμε. Νὰ χαιρόμαστε, εἴτε μὲ πολλά, εἴτε μὲ λίγα.

Δυστυχῶς, μᾶς ἔχει παρασύρει ἡ πραγματικότητα.

Οἱ γύρω μας, ξέχασαν κάθε ἴχνος ἀνθρωπιᾶς μέσα τους καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς παρασύρουν στὸ δικό τους κόσμο.

Ποῦ πῆγε ἡ ζωή μας; Ποῦ ὁδηγούμαστε; Ποιός ὁ προορισμός μας;

Ἂς σβήσουμε τίς ὀθόνες. Ἂς σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν καναπὲ καὶ ἂς δημιουργήσουμε ἐνεργᾶ τὴ ζωή μας.

Ἂς ἀρχίσουμε νὰ κοιτᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὄχι τὰ κινητά. Ἂς θυμηθοῦμε νὰ συζητᾶμε. Ἂς μάθουμε νὰ συζητᾶμε.

Ποῦ πῆγε ἡ ἀνθρώπινη πλευρά μας; Ποῦ χάθηκε ἡ συμπόνια μας;

Εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὄχι ρομπότ, ὅπως μᾶς θέλουν.

Ἂς νιώσουμε, ἂς ζήσουμε, ἂς ἀγαπήσουμε, ἂς βοηθήσουμε.

Καὶ τὸ πιὸ βασικό; Νὰ θυμηθοῦμε πὼς ἔχουμε καρδιὰ στὸ στῆθος μας, ἡ ὁποία χτυπᾷ ἀκόμα. Ἂς Ξυπνήσουμε ἐπιτέλους. Ἂς βροῦμε τὸν ἑαυτό μας, αὐτὸν ποὺ καλὰ κρύβουμε μέσα μας.

Ὅλα αὐτὰ θρέφουν τὴν ψυχή μας, τὴν κρατοῦν ζωντανή, καὶ ξέρετε γιατί; Ἐπειδὴ ξέρει νὰ ἀγαπᾷ. Ἀγαπᾷ ἀθῶα, ὄμορφα, ζεστά. Χωρὶς κακία, χωρὶς ἐγωισμό. Ἕνα πλάσμα ἁγνὸ εἶναι.

Ἂς τὸν ξαναβροῦμε!