Του Μητροπολίτου Αυλώνος Χριστοδούλου
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34).
Λίγο-πολύ ὅλοι μας, ἔστω καί σέ εἰκονίτσες, θά ἔχουμε δεῖ τόν ἐκφραστικό πίνακα ἀπό τόν καθεδρικό ναό τοῦ Ἁγίου Παύλου Λονδίνου «Τὸ Φῶς τοῦ κόσμου» τοῦ περίφημου ζωγράφου William Heiman Hunt, πού παρουσιάζει τόν Ἰησοῦ Χριστό, νυχτερινό ἐπισκέπτη, νά χτυπᾶ μιά κλειστή πόρτα. Κάτω γράφει τήν ἑξῆς φράση: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω, ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3, 20).
Τό πόμολο αὐτῆς τῆς πόρτας εἶναι ἀπό μέσα, πού σημαίνει πώς ὁ Κύριός μας δέν παραβιάζει τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία μας, δηλαδή, καί περιμένει νά Τοῦ ἀνοίξουμε ἐμεῖς. Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε τήν ἐλευθερία καί Ἐκεῖνος εἶναι ὁ πρῶτος πού τή σέβεται. Χτυπάει τήν πόρτα καί περιμένει διακριτικά τή δική μας ἀνταπόκριση.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός χτυπάει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας, νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ, νά δειπνήσει μαζί μας. Νά κάνει μαζί μας δεσμούς! Καί τί δεσμούς, συγγένειας! Δεσμούς αἵματος! Ἔρχεται ὁ Χριστός νά γαληνέψει τίς ψυχές μας, νά μᾶς σώσει. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται νά ξεχωρίζουμε τούς χτύπους αὐτούς τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ἄλλους χτύπους τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τόν ἐρχομό Του εἰρηνεύει τήν ὕπαρξή μας μέ τήν ἀγάπη.
Ὅποιος θέλει νά γίνει μαθητής καί φίλος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι, βέβαια, ὀπαδός Του, θά πρέπει πρῶτα νά τό θέλει. Καί ἀφοῦ τό θελήσει, θά πρέπει νά προχωρήσει μέ σταθερότητα καί στά ἑπόμενα βήματα: Νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του,νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τόν Κύριό του μέ πίστη καί ἀγάπη.
Ἀλήθεια, τί σημαίνει ἀρνοῦμαι τόν ἑαυτό μου; Ἡ φράση αὐτή δηλώνει ἀποφάσεις καί πράξεις τοῦ ἀνθρώπου ἀντίθετες πρός τό ἐμπειρικό του ἐγώ, τό ὁποῖο ἀπό τήν ἴδια τή φύση του, τή φύση, ἀκριβέστερα, πού διεμόρφωσε ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπό τό Θεό, ἐπιδιώκει τήν αὐτοκατάφαση καί αὐτοβεβαίωσή του. Ἀρνοῦμαι τόν ἑαυτό μου σημαίνει, πώς ἀρνοῦμαι ὅλες τίς ἀπαιτήσεις μου γιά ἀσφάλεια καί ἱκανοποίηση.
Σηκώνω τό σταυρό μου σημαίνει, ἁπλά πώς ἐγκαταλείπω τόν ἑαυτό μου στά χέρια τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά λησμονῶ πώς αὐτή ἡ ἑκούσια ἐγκατάλειψη ἔχει σχέση μέ τό πάθος καί τό σταυρό καί αὐτό εἶναι μιά καθημερινή πράξη. Ἄρα νά παύσουμε νά πιστεύουμε πώς ἀκολουθοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνῶ, ταυτόχρονα, πιστεύουμε καί στόν ἑαυτό μας. Αὐτή ἡ σκέψη-πορεία ζωῆς δέν εἶναι χαρακτηριστικό γνώρισμα ἑνός γνήσιου μαθητή τοῦ Χριστοῦ.
Θέτουμε, στή συνέχεια, ἕνα πιό πρακτικό ἐρώτημα: Ποιός εἶναι, ἄράγε, ὁ σταυρός τόν ὁποῖον καλούμαστε νά σηκώσουμε; Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικό του σταυρό. Καί ὁ σταυρός αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας γιά τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας, ὁ ἀγώνας ἐνάντια στά πάθη, στήν κακία, στό μῖσος καί στό φθόνο, ὁ ἀγώνας ἐνάντια στήν ἁμαρτία γενικά.
Ἡ ζωή τῆς ἁγιότητας εἶναι καί αὐτή ἕνας ἀγώνας! Τό κακό πρέπει νά νικηθεῖ. Ἡ νίκη προϋποθέτει ἀγώνα, μόχθο. Κάθε ἀγώνας καί κάθε μόχθος εἶναι καί ἕνας σταυρός καί ὁ σταυρός, θυσία. Σηκώνοντας ὁ καθένας μας τό σταυρό του, ἔχει συμπαραστάτη του τόν Κύριο, τό μεγάλο Ἐσταυρωμένο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκολουθῶ τόν Ἰησοῦ Χριστό, σηκώνοντας τό Σταυρό Του, σημαίνει πώς δέ ζῶ γιά τόν ἑαυτό μου, ἀλλά γιά τό Χριστό.
Αὐτός ὁ σταυρός στή ζωή μας εἶναι χαρά, αἰσιοδοξία, ἀγάπη, πίστη, ἐλπίδα. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ χαρά τοῦ κόσμου! Καί αὐτή τή χαρά μποροῦμε νά τή βιώσουμε μυσταγωγικά, σηκώνοντας ὁ καθένας τό σταυρό του, δηλαδή, νικώντας τόν παλαιό ἑαυτό του καί προσφέροντας τήν ἀναστημένη ἀπό τό Χριστό ὕπαρξή του σέ Ἐκεῖνον πού θά τήν κυβερνᾶ καί θά τήν ὁδηγεῖ «εἰς νομάς σωτηρίους».
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
