Ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Αχιλλέας Οικονόμου αρθρογραφεί για τις… καλοκαιρινές μέρες και νύχτες μας, στα Τρίκαλα
«Το καλύτερο, μέχρι τώρα, παιχνίδι του φετινού παγκοσμίου κυπέλου ήταν αυτό μεταξύ του Βελγίου και της Ιαπωνίας. Εκμεταλλευόμενος τη ζεστή νύχτα και το ότι τελείωσα τη δουλειά λίγο πριν τις 21.00, αποφάσισα να δω το παιχνίδι σε κεντρικό καφέ της πόλης. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα θυμούνται πως το πρώτο ημίχρονο δεν είχε ιδιαίτερες συγκινήσεις. Θα το έλεγες εύκολα βαρετό. Το ενδιαφέρον όμως ήταν στην επανάληψη. Τόσο σε αυτά που γινόταν στο γήπεδο, όσο και σε αυτά που άκουγα από το διπλανό τραπέζι.
Αμέσως μετά το πρώτο γκολ της Ιαπωνίας, στη διπλανή παρέα κάθισε γνωστό τοπικό και παλιό στέλεχος της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Παλιά ΠΑΣΟΚ, τώρα ΚΙΝΑΛ (όπως και εγώ δηλαδή). Η κουβέντα της παρέας άλλαξε απότομα από τα ποδοσφαιρικά στα πολιτικά, καθώς φάνηκε ότι οι υπόλοιποι είχαν έντονο ενδιαφέρον για την άποψη του στελέχους. Μέχρι και το δεύτερο γκολ της Ιαπωνίας η συζήτηση μάλλον ήταν αδιάφορη, καθώς δεν ακουγόντουσαν. Από εκείνο το σημείο και μετά, καθώς οι Βέλγοι άρχισαν τα πιέζουν, η συζήτηση έγινε σαφώς πιο έντονη. Ο λόγος ήταν οι απόψεις του για τα νέα στελέχη του ΚΙΝΑΛ στο νομό.
Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να πω πως είμαι αισιόδοξος για την πορεία του ΚΙΝΑΛ, λόγω κυρίως διαφόρων πολιτικών επιλογών και της εντελώς αρχηγοκεντρικής συμπεριφοράς της επικεφαλής. Ένα από τα λίγα ευχάριστα των τελευταίων μηνών, θεωρώ πως είναι η ενασχόληση νέων ατόμων με το κίνημα και η τοποθέτησή τους σε θέσεις ευθύνης. Αυτό ακριβώς έγινε και στο νομό μας και ομολογώ ότι χάρηκα πολύ.
Το «παραδοσιακό» στέλεχος λοιπόν, αφού τελείωσε προφανώς τη γενικότερη πολιτική του ανάλυση, ξεκίνησε ένα υβρεολόγιο για τα νέα στελέχη του κινήματος. Φυσικά, χωρίς κάποιον πολιτικό σχολιασμό, αλλά χρησιμοποιώντας επιθετικούς προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και μόνο. Η κλιμάκωση μάλιστα των χαρακτηρισμών ήταν ευθέως ανάλογη με την πίεση των Βέλγων στους Ιάπωνες. Τόσο, που για μια στιγμή νόμιζες, ότι υπήρχε τηλεπαθητική σύνδεση μεταξύ του Αζάρ, του Ντε Μπρούιν και του στελέχους.
Η νίκη του Βελγίου στην τελευταία επίθεση του παιχνιδιού, με έκανε να φύγω ικανοποιημένος, μιας και αυτούς υποστήριζα. Είχα όμως γυρίζοντας στο σπίτι έναν εκνευρισμό, που φυσικά ήξερα την αιτία. Το υβρεολόγιο του στελέχους με είχε επηρεάσει. Στη συνέχεια όμως θεώρησα τυχερό τον εαυτό μου που βρέθηκα, έστω ως ωτακουστής, μπροστά σε αυτό το σκηνικό. Το στέλεχος έφερε με τον πιο καθαρό και σαφή τρόπο μπροστά μου ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κεντροαριστεράς στη χώρα: αυτό των «παραδοσιακών» αντιπαθητικών-αντιαισθητικών στελεχών, με νοοτροπία «το κόμμα μου ανήκει» και αντανακλαστικό φόβο σε κάθε αλλαγή, που αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στο να γίνει ελκυστικός ένας χώρος. Η τοπική του διάσταση είναι απλώς μια μικρογραφία ενός συνολικότερου προβλήματος.
Δυστυχώς όμως, οι αλλαγές και οι βηματισμοί προς τα εμπρός δε γίνονται με ευχολόγια ή με γενικόλογες παρατηρήσεις. Γίνονται μόνο με (συμβολικές φυσικά) πολιτικές πατροκτονίες. Η μόνη ελπίδα των νέων στελεχών είναι να κάνουν τη δουλειά τους, με τον τρόπο που θεωρούν αυτοί καλύτερο, αφήνοντας στην άκρη πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος. Και αν κάνουν λάθη, καλώς θα κάνουν (μόνο όποιος δε δουλεύει δεν κάνει) και ας είναι αυτά καινούργια, δικά τους λάθη. Ένα καινούργιο λάθος έχει σαφώς περισσότερη χάρη από ένα που γυροφέρνει ανάμεσά μας 40 χρόνια και σε βρίζει τόσο άνετα, σα να σου λέει καλησπέρα. Και φυσικά συγχωρείται ευκολότερα.
(Μη ρωτήσει κανείς το όνομα του στελέχους. Όπως γνωρίζετε, οι ψυχίατροι έχουμε εμμονή με το απόρρητο)».
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
