Χωρίς υπερβολή, λίγες είναι εκείνες οι λέξεις οι οποίες απασχόλησαν και απασχολούν, τόσο πολύ, το κοινό αίσθημα και τον δημόσιο διάλογο, όπως εκείνο το τρισύλλαβο ουσιαστικό, ουδέτερου γένους που μόνο η ουδετερότητα δεν το χαρακτηρίζει. Η λέξη αυτήν ακούει στο λιτό όνομα… «Άσυλο»! Από τα τηλεοπτικά ριάλιτι επιβίωσης, με τις μάχες για την «ασυλία», μέχρι τον πολιτικό λόγο του βουλευτικού και πανεπιστημιακού ασύλου αλλά και το γνωστό, σε όλους μας πια, μεταναστευτικό, με τους αιτούντες ασύλου, το φαινόμενο «Άσυλο» επιβλήθηκε πλέον στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Με την υλοποίηση της προεκλογικής υπόσχεσης της νεοσύστατης κυβέρνησης για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και με αφορμή τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ, το μεσημέρι της Δευτέρας, ας δούμε, ποιος, εν τέλει, κερδίζει το παιχνίδι της ασυλία.
Το νέο κυβερνητικό σχήμα του Μαξίμου, είχε μόλις λίγες βδομάδες στην πλάτη του, όταν μαζί με τους βουλευτές της Ελληνικής Λύσης, υπερψήφιζε, στην επί της αρχής ψηφοφορία, το άρθρο 64 του διυπουργικού νομοσχεδίου. Λίγους μήνες μετά, αναλυτές συμφωνούν πως αυτό το νομοσχέδιο αναδείχθηκε σε καίριο ζήτημα πολιτικής ταυτότητας των κομμάτων της βουλής. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει χτυπήσει κόκκινο με τις ομάδες στο παιχνίδι της ασυλίας, παρά την εμμονή κάποιων στις ίσιες αποστάσεις, ν’ αρχίζουν να αποκρυσταλλώνονται. Νέα Δημοκρατία, Ελληνική Λύση και Κίνημα Αλλαγής τάσσονται φανερά υπέρ της κατάργησης, ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και το ΜέΡΑ25 εμφανίζονται κάπως διστακτικά, αν όχι αρνητικά.
Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά διχάζει τόσο το πολιτικό σκηνικό και την δημόσια γνώμη; Η απάντηση βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνάει τα στενά όρια του άρθρου 64, η απάντηση βρίσκεται στον συμβολισμό που έχουν επιλέξει και οι δύο πλευρές ν’ αποδώσουν στην κατάργηση του ασύλου. Από την πλευρά τους οι υπέρμαχοι ισχυρίζονται ότι τα πανεπιστήμια πλέον είναι καθαρά και ασφαλές, διακινητές ναρκωτικών, παράνομοι μικροπωλητές, αντιεξουσιαστές και «μπαχαλάκηδες» έχουν απομακρυνθεί δίνοντας στα ελληνικά πανεπιστήμια και πάλι χώρο να επιτελέσουν τον πραγματικό τους σκοπό, την μεταλαμπάδευση γνώσεων και ιδεών, παύοντας αντ’ αυτού να προσφέρουν εύφορο έδαφος στο βαθύ κράτος που δεκαετίες τώρα είχε ριζώσει σε αυτά. Ο συμβολισμός; Τέλος στα ημίμετρα, στους νόμους που δεν εφαρμόζονται, στην ελαστικότητα ενός αδύναμου κράτους που ξεχείλωσε∙ τάξη, ασφάλεια και πειθαρχία! Η αντίπερα όχθη έχει ενσωματώσει στην επιχειρηματολογία της ακριβώς αυτές τις αξίες, σαν φοβίες, μεγεθύνοντας τες στην πιο υπερβολική τους προέκταση. Συγκεκριμένα, οι πολέμιοι του «μη ασύλου» μιλούν για ένα σκληρό παρεμβατικό κράτος, μια «αστυνομοκρατία», κατηγορώντας την κυβέρνηση για αδικαιολόγητη κρατική βία, καθώς παράλληλα κύκλοι της Κουμουνδούρου, υπαινίσσονται φανερά ότι το νομοσχέδιο θα οδηγήσει στο κλείσιμο σχολών, γεγονός που προμοτάρει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ένα νομοσχέδιο που έχει στα σκαριά της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Ποιος, εν τέλει όμως, κερδίζει το παιχνίδι της ασυλία; Ταπεινά πιστεύω πως στις ακραίες πολιτικές κόντρες όπως αυτές, όπου ο διάλογος μετατρέπεται σε εκκωφαντικούς μονόλογους, νικητής της ασυλίας είναι μόνο ο φόβος. Εμείς απλά, θεατές σε ένα ακόμα ανώφελο δίλημμα, θα επιλέξουμε τι φοβόμαστε περισσότερο!
Ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, Απόφοιτος του ΑΠΘ στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Συγγραφέας και Ποιητής
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
