Του Αποστόλη Β. Παππά
Δημοτικού Συμβούλου του Δήμου Τρικκαίων
Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου δεν είναι μια απλή τελετουργική τελετή εις ανάμνησιν ενός ιστορικού γεγονότος,που συγκλόνισε το παναλλήνιον πριν από εβδομήντα εννέα έτη.Είναι κυρίως,μια απόδοση τιμής σ’όλους εκείνους που άφησαν τα κόκκαλά τους στα αιματοκυλισμένα βουνά της Αλβανίας.Είναι μια πράξη ελαχίστου χρέους της πατρίδος απέναντί τους.Ήταν όλοι νέοι,στο ξεκίνημα της ζωής.Διέθεταν όμως γενναιότητα ψυχής και περίσσευμα πατριωτισμού.Στον αξιακό τους κώδικα,την ύπατη θέση κατείχε η πατρίδα.Όλα τα υπόλοιπα,έπονταν.Το βόλι του εχθρού που τους βρήκε,τους στέρησε μεν τη ζωή που ο καθένας δικαιούται να έχει μέχρι το φυσιολογικό της τέρμα,τους χάρισε όμως έναν αιώνιο μεταθανάτιο σεβασμό,που ισοδυναμεί με αθανασία.Σ’όλους αυτούς,κάθε χρόνο τέτοια μέρα,περισσότερο ταιριάζει μια βουβή υπόκλιση.Ένα ειλικρινές γονάτισμα.Ίσως να’ναι και η καλύτερη αναγνώριση.Ίσως,ή μάλλον είμαι βέβαιος ότι και τους ίδιους τους αρκεί,εκεί ψηλά που βρίσκονται.Άλλωστε,δεν ήταν άνθρωποι υψηλών απαιτήσεων.Άνθρωποι υψηλών ιδανικών ήταν.Για την πατρίδα και την οικογένεια εθελοθυσιάσθηκαν.Και βεβαίως,τιμή και δόξα σ’όσους πήγαν αρτιμελείς και γύρισαν σακατεμένοι και ακρωτηριασμένοι,αλλά και σ’όσους στάθηκαν τυχεροί και γύρισαν αλώβητοι.Αντί όμως του οφειλόμενου σεβασμού,στις παρελάσεις συμβαίνουν τα μύρια όσα τραγελαφικά. Οι παρελάσεις δεν είναι χώρος επιδείξεων,όπου ο κάθε πικραμένος θα βγάζει το απωθημένο του.Είναι πρωτίστως εκδήλωση τιμής γι’αυτούς που αναχώρησαν πρώιμα για το ταξίδι της αιωνιότητας,μένοντας πιστοί στη Σπαρτιατική πατριωτική λογική, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».Πολλά δυστυχώς τα ευτράπελα που συνέβησαν ανά την επικράτεια.Θα σταθώ όμως στο πιο αλλεργικό.Θλίψη και οργή προκαλεί η προκλητική εμφάνιση ομάδας κοριτσιών με χαζά βαδίσματα αλλά Μonty Python,στην παρέλαση που έλαβε χώρα στο Δήμο της Νέας Φιλαδελφείας Αθηνών.Μόνον,που κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει σ’αυτά τα άγουρα κοριτσόπουλα,ότι ΕΚΕΙΝΟΙ,δεν πήγαιναν τρεκλίζοντας ,αλλά ευθυτενείς και με σταθερό βηματισμό προς το θάνατο.Τι σχέση μπορεί να έχουν οι κραυγές των πτηνών που έκρωζαν οι «παρελάζουσες» με τις κραυγές θανάτου των πεσόντων και των λαβωμένων.Εξέδωσαν λέει και «επαναστατικό μανιφέστο»,το οποίο απέστειλαν στην «εφημερίδα των συντακτών»,για να καταχωρηθεί στις στήλες της,προκειμένου να ενημερωθεί η κοινωνία για τα ορμητήρια της πράξεώς των. «Υπήρξαμε,αναφέρουν στο μανιφέστο,για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται,να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές,τα παραγγέλματα,τα εμβατήρια,ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά».Δεκαεξάχρονα και δεκαεπτάχρονα κοριτσάκια,πότε στο καλό προφθάσατε εσείς να νιώσετε στο πετσί σας τις διαταγές,τα παραγγέλματα και τα εμβατήρια,για να κάνετε την «επανάστασή» σας;Εσείς,ακόμη βρίσκεσθε υπό την προστατευτική ομπρέλα του μπαμπά και της μαμάς.Σ’ένα άλλο σημείο του μανιφέστου αναφέρεται: «Είμαστε κατά της κοινωνίας των κανονικών,των προβλέψιμων και των αρίστων».Προφανώς,είναι προτιμητέα μια κοινωνία των ακανόνιστων ,των απρόβλεπτων και των μετρίων.Αγαπητά μου κορίτσια,το έπος του ’40 το έγραψαν κάποιοι κανονικοί ,προβλέψιμοι ,και άριστοι.Τα υποδείγματα ανθρώπων της δικής σας κοινωνίας,αμφιβάλλω αν θα έπρατταν το ίδιο.Η ομάδα των Monty Python,κατά τα πρότυπα της οποίας ενήργησε η ομάδα των κοριτσιών,χρησιμοποιεί τη σάτιρα και την κωμωδία για να εναντιωθεί σ’αυτό που αποκαλείται καθωσπρεπισμός και κομφορμισμός.Εντάσσεται στον ευρύτερο κύκλο του σουρρεαλισμού ή υπερρεαλισμού ,ενός κινήματος φροϋδομαρξιστικής συνθέσεως,που την εποχή της έξαρσής του αμφισβητούσε τους πάντες και τα πάντα.Απεδείχθη όμως θνησιγενές,καθώς,και αυτό αλλά και άλλα παρεμφερή καλλιτεχνικά και εικαστικά κινήματα δεν είχαν να προτείνουν κάτι το συγκεκριμένο.Απλώς διακατείχοντο από έναν στείρο αντικομφορμισμό.Έλεγαν πολλά,κατέκριναν τα πάντα,χωρίς όμως να υποδεικνύουν τίποτα.Με μια επίμονη και ατελεύτητη άρνηση των πάντων,δεν στήνεται η καινούργια κοινωνία.Εν πάσει όμως περιπτώσει,οι όποιες ανησυχίες,αμφισβητήσεις,και διεκδικήσεις,που δικαιούται και νομιμοποιείται να έχει ο καθένας,εκφράζονται σε άλλους τόπους και χρόνους και όχι στις ιερές στιγμές των εθνικών παρελάσεων.Εδώ βεβαίως γεννάται και ένα ερώτημα.Επρόκειτο για μια αυθόρμητη κίνηση κάποιων κοριτσόπουλων.Υποθέτω πως όχι.Μάλλον,κάποιος από εκείνους τους επαναστάτες του γλυκού νερού είναι ο ιθύνων νους.Απλώς,εκμεταλεύθηκε τον νεανικό ενθουσιασμό και την εφηβική επιδειξιομανία,τις κατέστησε ενεργούμενά του,και έπαιξαν το θέατρό του.Εικάζω,πως θύματα κάποιου ή κάποιων επιτήδειων έπεσαν.Ένα τέτοιο όμως θέατρο του παραλόγου,είναι αταίριαστο με το θέατρο της πατριωτικής λογικής που παίχθηκε στα δύσβατα και κακοτράχαλα Αλβανικά βουνά.Χωρίς άλλο,αποτελεί ασέβεια και βεβήλωση των ιερών και οσίων του έθνους.Κανένα έθνος,που διακωμωδεί και παρωδεί τα ιερά και όσιά του,δε μπορεί να έχει συνέχεια.Έχουμε χρέος λοιπόν,και οι πολίτες και η πολιτεία να αντιδράσουμε και να προστατεύσουμε την ιερότητα αυτών των στιγμών,από τα όποια βέβηλα και εκφυλιστικά επιχειρούν οι κάθε είδους «επαναστάτες»,ή οι ακανόνιστοι,οι απρόβλεπτοι,και οι μέτριοι,μιας και ο τύπος αυτών των ανθρώπων τους εξιτάρει.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
