Πράξη 1η: Δε μου έρχεται στο μυαλό η χρονιά και πρέπει να κάνω προσθαφαιρέσεις. Επειδή τα μαθηματικά δεν είναι το φόρτε μου (ακόμη και τώρα τα δάκτυλα να ναι καλά), κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 70 θα ήταν που για πρώτη φορά αντίκρισα κι έμαθα τι είναι μανικετόκουμπα. Τάξη Ε΄, στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων. Αίθουσα ακριανή στον πάνω όροφο. Κόντευαν Χριστούγεννα. Από μέρες ο κος Α….. ..ο δάσκαλος, μας προετοίμαζε για την άφιξιν ενός προσώπου που μάλλον θα ήταν δέκα μέτρα ψηλός με καπέλο και πολλές περγαμηνές. Σε ότι ρωτούσε αυτός , θα απαντούσαν η Λίνα, ο Βαγγέλης και κάνα δυο-τρεις άλλοι. Εγώ δεν ανήκα στη συνομοταξία των αστεριών της τάξης. Έφτασε η πολυπόθητη μέρα. Έτοιμοι να κατουρηθούμε πάνω μας από το φόβο. Καταφθάνει λοιπόν ο κύριος Επιθεωρητής! Απογοητεύτηκα όταν είδα ότι το ύψος του, ήταν λίγο περισσότερο από του Βαγγέλη (λέλεκας από μικρός μέχρι σήμερα). Το μάτι μου κόλλησε σε κάτι σε κάτι που άστραφτε στα μανίκια του υποκαμίσου του και δεν ήταν κουμπιά! Αφαιρέθηκα να τα κοιτάζω. Άρχισε να ρωτά . Ο Βαγγέλης η Λίνα και τα άλλα παιδιά, έβγαζαν τον δάσκαλο ασπροπρόσωπο. Κάποια στιγμή κάνει μια ερώτηση που ούτε άκουσα αλλά ούτε θυμάμαι… είχα άλλα στο μυαλουδάκι μου και σηκώνω το χέρι … Ωιμέ συμφορά!!! Ο δάσκαλος μάλλον άλλαξε εκατόν εξήντα έξι χρώματα. Ο κος λεγόμενος επιθεωρητής μου απεύθυνε το λόγο… κι εγώ με αφέλεια τον ρωτάω…. αυτά που έχετε στα μανίκια σας είναι παράσημα γιατί είστε επιθεωρητής;;; Κάγκελο αυτός! Με έκανε με τα κρεμμυδάκια και θυμωμένος τόνισε την αγένεια που έδειξα. Μάλιστα μάλωσε τον δάσκαλο ότι δε κάνει καλή δουλειά!… Αυτό ήταν ! Εκτός τις φάπες που έφαγα…. στο τρίμηνο έκανα δυστυχισμένα Χριστούγεννα!
Πράξη2η: Σωτήριον έτος 1989… Νεοδιόριστος δάσκαλος πια σε ένα σχολείο διθέσιο με πενήντα παιδιά, εικοσιπέντε εγώ, εικοσιπέντε ο συνάδελφος και τάξεις Α,Γ,Δ! Ορεξάτος για δουλειά με μεράκι κι αγάπη στα παιδιά. Ήταν κι η πρώτη φορά που δίδασκα. Στην τάξη υπήρχε ένα κοριτσάκι η Βιολέτα, που δε μπορούσε να εκφραστεί στο γραπτό λόγο (δυσλεξία το λένε σήμερα). Εγώ έψαχνα από δω, έψαχνα από κεί να βρω τι συμβαίνει ,μα πιότερο να δω πως θα το βοηθήσω. Γνώριζα ότι υπάρχει κάποιος που λέγεται Σχολικός Σύμβουλος και μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του. Τον πήρα τηλέφωνο, μιλήσαμε και μου ανακοίνωσε πως σύντομα σε δυο τρεις μέρες θα έρθει. Άφαντος… ξανά εγώ να ενοχλήσω… τα ίδια Παντελή μου! Τελικά όσο τον είδατε εσείς τον είδα κι εγώ!
Πράξη3η: Πέρασαν κοντά σαράντα χρόνια που ο «θεσμός» του σχολικού συμβούλου πλέον δεν υφίσταται κι αλλάζει. Όλα τούτα τα χρόνια πέρασαν άνθρωποι από αυτές τις θέσεις , που βοήθησαν με αυταπάρνηση τους μαθητές και τους δασκάλους. Δάσκαλοι αληθινοί με γνώμονα το καλό των παιδιών, των σχολείων, των συναδέλφων τους . Άτομα με ήθος, ταπείνωση, κουράγιο, υπομονή κι όρεξη, που δε στάθηκαν ποτέ πίσω ή μπροστά από την θέση τους. Όλοι μας σα δάσκαλοι είχαμε την ευκαιρία νομίζω ,να συναντήσουμε σχολικούς συμβούλους Διαμάντια ! Προσωπικά ευχαριστώ όλους όσους πέρασαν και με άγγιξαν ,με δίδαξαν με τις πράξεις και τη βιωτή τους!! Όμως πλείστοι εξ αυτών δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να κτίζουν καριέρες με βιογραφικά τόμους και προσόντα ουρανοξύστες. Σιχαινόμουν να βλέπω αυτά τα τυπάκια , που παρουσιάζονταν στα σχολεία ως φωστήρες κι αυθεντίες , εφαρμόζοντας τους νόμους κατά το γράμμα, συμπληρώνοντας κουτάκια, τονίζοντας ανούσιες προτάσεις, μη πιάνοντας τον σφυγμό, την αγωνία και το πάθος του δασκάλου που έριχνε ιδρώτα αγωνίας να βοηθήσει μαθητές , να δώσει λύση σε διαχείριση προβλημάτων. Όλοι αυτοί κουνούσαν τα δάκτυλα για να φαίνονται τα εξαίρετα μανικετόκουμπα που φόραγαν ,μέσα από ανερμάτιστες γνώσεις , ρηχές προσωπικότητες, καθωσπρεπισμούς, κάνοντας τους ειδήμονες . Απαίδευτοι σε συμπεριφορές. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την ουσία, καμουφλαρισμένοι στον φόρτο εργασίας, πολλές φορές δε, να μετακυλύουν τα πάντα στους άλλους . Το χειρότερο δε όλων απαιτούσαν ,άλλες φορές εκφοβίζοντας κι άλλες με γλοιώδεις τρόπους.
Φινάλε: Οι σχολικοί σύμβουλοι που θυμάμαι είναι στη μνήμη μου σα Διαμάντια… Τους άλλους τους θυμάμαι όταν βλέπω μανικετόκουμπα, φορεμένα από ανθρώπους ρηχούς ,δείχνοντας το υπεροπτικά εξουσιαστικό τους στυλ!
Αυτοί που μας φώτισαν, μας βοήθησαν, μας δίδαξαν, να ξέρουν ότι έπιασαν τόπο οι αγώνες κι οι αγωνίες τους … Στους υπόλοιπους αξίζει η λήθη!
Δημήτρης Κ. Νούλας
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
