Ημέρα χαράς και αγαλλίασης η Δεύτερη των Χριστουγέννων στο Γενέσι, όπου εόρτασε τα ονομαστήριά του ο πατέρας Παναγιώτης Γεωργούλας, λίαν αγαπητός σε εκατοντάδες Τρικαλινούς με δεκάδες πνευματικοπαίδια σε όλη την Ελλάδα. Πιστοί προσέτρεξαν να του ευχηθούν, ο ψάλτης του Ναού Αθανάσιος Λαγάρας έγραψε «κάλαντα» ειδικά για εκείνον, ενώ διαβάστηκαν και δυο μικρές ιστορίες από πιστές γυναίκες.
Αναληυτικά:
1.Των Χριστουγέννων η δεύτερη
Η ημέρα είναι ιδιαίτερη
Αφού γιορτά αφού γιορτάζει
ο παπάς μας
Σύμφωνα με την εκκλησιά μας.
2.Ήρθαμε σήμερά εδώ
Στων Αναργύρων τον Ναό
Τον παπά τον παπά να ευχηθούουμε
Κι όλοι μας κι όλοι μας να τον χαρούμε
3. Νιώθουμε όλοι μας χαρά
Πιστοί ψαλτάδες και παιδιά
Όοταν ει όταν είμαστε μαζίι σου
Και μας δί και μας δίνεις
την ευχή σου.
4.Της Παναγίιας είναι η γιορτή
Η σύναξίς της δηλαδή
Όλους να όλους να μας ευλογήσει
Και τους πολιτικούς να νουθετήσει
5. Που δεν αφήνουν μνημόσυνο κηδεία
Και κλαίνε τους μακαρίτες στ’ αστεία
Τώρα που μυρίζουν πάλι εκλογές
Κι έτσι γίνονται όλων οι καρδιές.
6.Που μας είχανε υποσχεθεί
Με χρυσά κουτάλια πως θα τρώμε
το φαΐ
Όμως τα’στειλε σε τούβλα στην
Τουρκία
Ο Ριχάρδος και μας άφησαν στα κρύα.
7.Ποιός ξέρει πώς λεγόταν
του Ριχάρδου ο οδηγός;
Ο φουκαράς λεγόταν ΧΡΥΣΟΣ ΟΔΗΓΌΣ
Για αυτό τον ελευθέρωσαν τη ζωή του
να χαρεί
Ενώ την καθαρίστρια τη βάλαν φυλακή.
8. Πάτερ ερχόμαστε εδώ μετά χαράς
Γιατί ποτέ δεν μας ρωτάς
Αν πληρώ αν πληρώσαμε εφορία
Και μας δίνεις και τη Θεία Κοινωνία.
9. Να σας έχει ο Θεός καλά
Και σένα και την παπαδιά
Με το με το μουσαφιρλίκι
Στο ωραί στο ωραίο αρχονταρίκι.
10. Ευχή σου ναα’ναι καλή η χρονιά
Το δυό χιλιάδες δέκαεννιά
Να μην ε να μην έχουμ’ άλλη κρίση
Γιατί ο κόσμος πια έχει μπουχτήσει.
11.Διώξε τα δαιμόνια και
τα καρκαντζάλια
Γιατί δεν αντέχουμε και άλλα χάλια
Με τη βοήθεια σου και το δι εύχών
Στείλτα όολα στο Μύλο των Ξωτικών.
12.Φάτνη είναι η καλή σου εκκλησιά
Όαση που ζητάει κάθε έρημη καρδιά
Μέσα στο πέλαγος ετούτης της ζωής
Λιμάνι είσαι για όλους μας και μην
το λησμονείς.
13.Στα κηρύγματα σου δεν μας δείχνεις
με το χέρι
Όμως εμάς αλίμονο μας καίει το πιπέρι
Γιατί καυτά είν’τα λόγια σου και
μαργαριταρένια
Λυγίζουν κι όσους έχουν καρδιά
σιδερένια.
14.Να έχει ο Θεός καλά
Τον ψάλτη σου που θέλει παντρειά
Τον δικό σου αντικαταστάτη
Τον υποψήφιο παπα Παναγιωτάκη.
15.Του ευχόμαστε χρόνια πολλά
Παραμάσκαλα με μία παπαδιά
Και μην περιμένει να βγούνε
οι κεφτέδες
Γιατί δεν θα υπάρχουνε πιά άλλες
κοπέλες.
16.Ευχόμαστε επίσης στον άρχοντα
Μαντέλα
Που έχει όπως κι εγώ της ψαλτικής
την τρέλα
Πως πρέπει στο μέλλον να κοιτάξει
Και στα Τρίκαλα μόνιμα ν’ αράξει.
17.Για βιντεοσκοπήσεις έχουμε τον Αδάμ
Που οι αναρτήσεις του στο YouTube
κάνουν το μπαμ
Που έβαλε σκοπό κι αυτός να γίνει
ψάλτης
Και στα γηρατιά του επί κοντώ άλτης.
18. Σπουδάζει τώρα την Βυζαντινή
Με της γυναίκας του την υπομονή
Κι ώσπου ν’αξιωθεί σε μόνιμο
ψαλτήρι
Ίσως να φορέσει και το πετραχήλι.
19. Στο Αρχονταρίκι που ήρθαμε
Και στρογγυλοκαθίσαμε
Πέτρα πέτρα να μη ραγίσει
Κι ο παπαΠαναγιώτης μας χίλια
να ζήηηηηηηηηηησει.
ΠΎΡΓΟΣ ΤΡΙΚΆΛΩΝ 20-12-2018
ΑΘΑΝΆΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ ΛΑΓΑΡΑΣ
ΤΟ ΑΓΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ
Είναι ευρέως γνωστό πως ο Χειμώνας είναι η πιο ψυχρή εποχή του χρόνου. Τα Χριστούγεννα όμως, την κάνουν να φαίνεται ζεστή έστω και για λίγο. Όλοι μας έχουμε συνδυάσει αυτή τη γιορτή με διάφορες αναμνήσεις και ωραίες οικογενειακές στιγμές, με τη θαλπωρή του τζακιού και πολλά παραμύθια και θρύλους των παιδικών μας χρόνων που κάθε χρόνο τέτοια εποχή μας θυμίζουν πως δεν πρέπει να χάνουμε την αθώα παιδικότητά μας. Ένα τέτοιο παραμύθι θα ακούσετε και τώρα. Και τα συμπεράσματα δικά σας.
Ήταν λοιπόν κάποτε, ένας βασιλιάς και μέσα στο παλάτι του ανάμεσα στα τόσα αγαθά και λαμπρά πλούτη διατηρούσε κι έναν όμορφο κήπο με λογιών λογιών λουλούδια. Εκεί, έστελνε καθημερινά υπηρέτες και τον πότιζαν και τον περιποιούνταν, φοβούμενος μην τυχόν χαλάσει, δηλαδή μαραθεί κάποιο λουλούδι. Ο αέρας εκεί έπαιζε θεότρελα τραγούδια, κάτι σαν ύμνοι έμοιαζαν και η μυρωδιά των ρόδων και των γιασεμιών δεμένη φαινόταν να΄ναι με τον ουρανό. Ο πορτοκαλί ήλιος καθημερινά χρωμάτιζε τα φύλλα τους – δροσιές και μύρα πάνω τους στάζαν. Εκεί λοιπόν, ο βασιλιάς ξεκουραζόταν τις ελεύθερες ώρες κι ανάπαυε το σώμα και το πνεύμα του. Όλα τα λουλούδια ήταν πανέμορφα. Ένα όμως, ξεχωριστό φαινόταν. Ήταν ψηλό, με άνθια που μοσχοβολούσαν ιδιαίτερα, έγερνε όμως, τα κλαδιά του ελαφρά προς το έδαφος. Η ζωή του λες και άνθισε στο φως και στη χαρά της δημιουργίας, ύψωνε την ομορφιά του μέχρι τον ήλιο και η αντανάκλαση έπεφτε και στον περιγυρό του. Το άρωμά του, δώρο το΄στελνε σ΄Εκείνον που το δημιούργησε. Τα άλλα, ευωδίαζαν βέβαια κι εκείνα, δε λύγιζαν όμως τα φύλλα τους προς τα κάτω. Απεναντίας, άνοιγαν τα πέταλα και τα ύψωναν τόσο πολύ, που το άρωμά τους εξανεμιζόταν στον αέρα. Κι όχι μόνο αυτό. Απροστάτευτα τα άνθια, όταν φυσούσε έπεφταν στο έδαφος κι έμεναν οι κλώνοι γυμνοί, αφήνοντας έτσι τον μυρωδάτο κήπο άνανθο και κενό. Αποτέλεσμα τούτου του κενού ήταν η δυσαρέσκεια και η λογομαχία. Είναι αλήθεια ότι ζήλευαν το ταπεινό λουλούδι που όλο σχεδόν το χρόνο, προστατεύοντας τα άνθη του, τα διατηρούσε όμορφα και ευωδιαστά. Η πλούσια ανθοφορία της καρδιάς του, δηλητήριο για΄κεινα. Βάλανε λοιπόν σκοπό, τί τρόπο να βρουν να το εξοντώσουν. Έτσι, μετά τη ζήλεια, άρχισε η συκοφαντία, με μία σειρά από ψεύτικα επιχειρήματα. Το ένα έλεγε ότι η διαφορετικότητά του χαλάει την αρμονία του κήπου. Το άλλο έλεγε ότι η άρρητη ευωδία τραβάει τις μέλισσες, οι οποίες ρουφάνε μόνο τη δική του γύρη κι ένα τρίτο που γειτόνευε και ήταν δίπλα του, επαναστάτησε, γιατί το ύψος του λέει, εμπόδιζε τις ακτίνες του ήλιου να ρίξουν φως και σ΄εκείνο. Στα χαμόδεντρα όμως, όσο φως και νερό να ρίξεις, δυστυχώς δεν ψηλώνουν. Υπήρχαν βέβαια, κάποια ρόδα ακόμα και παράσιτα που το αγαπούσαν ιδιαίτερα. Ο φόβος όμως της παρεξήγησης κρατούσε το στόμα τους κλειστό. Το καημένο φυτό! Όλα τούτα τα άκουγε και σιωπούσε. Δεν άνοιγε ποτέ το στόμα του ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να ελέγξει. Εξωτερίκευε καμιά φορά τον πόνο του μ΄έναν αναστεναγμό, πνίγοντας έτσι τα λόγια του, μην πληγώσουν κανένα φυτό. Χώλαινε όμως η ευαίσθητη ψυχή του κι έγερνε περισσότερο τα κλαδιά του προς τη γη και τα πότιζε με δάκρυα που άθελα βγαίναν απ΄τον κορμό του. Κι εκείνα δυνάμωναν τις ρίζες του κι αυτές γινόταν πιο βαθιές και πιο γερές. Οι μόνες στιγμές ευχαρίστησης που δεν τις απαρνιόταν κι αποτελούσαν μικρές σταγόνες χαράς, ήταν το πρωινό φως που τρύπωνε στα πέταλά του, τα άνοιγε κι ο μίσχος ικέτευε το Δημιουργό του να συγχωρέσει κάθε άδικο και φθονερό που υπήρχε γύρω του. Κάτι σαν το < Κύριε άφες αυτοίς, ού γάρ οίδασι τί ποιούσι >. Έτσι, κάποιοι μυστικοί ήχοι του δίναν δύναμη κι αντί να μαραζώσει και να εξοντωθεί, όπως θα θέλανε οι συγκάτοικοί του, εκείνο έβγαζε καινούρια βλαστάρια που γινόταν στήριγμα στα δύσκολα που περνούσε. Δεν ήταν μόνο ο βασιλιάς που κατέβαινε σ΄εκείνον τον κήπο. Και η βασίλισσα τον υπεραγαπούσε και τις περισσότερες ώρες τις περνούσε εκεί, προστατεύοντας κάθε φυτό. Πάντα όμως, κάτι την τραβούσε στο ακριανό λουλούδι και το χάιδευε και το πότιζε και απολάμβανε τη μεθυστική ευωδία του, η οποία κατέκλυζε όλο το περιβόλι. Συνάμα, ένα ουράνιο λεπτό αεράκι ανέμιζε καθημερινά στα άνθη του. Τότε τα άλλα λουλούδια κάναν συμβούλιο. Αποφάσισαν να βγάλουν αρχηγό και να βρουν τρόπο ομόφωνα ή να το υποδουλώσουν να εκτελεί τα δικά τους θελήματα ή να το πετάξουν έξω από τον κύκλο τους. Έτσι, μια όμορφη τριανταφυλλιά ανέλαβε το φαρισαϊκό ρόλο. Κι αντί η φτωχή να δείξει συγκατάθεση και να ενώσει την ομορφιά της με την ευωδιά και τα όμορφα άνθη του κρίνου ( γιατί κρίνος ήταν εκείνο το ταπεινό λουλούδι), ώστε να μοσχοβολήσει πιότερο το περιβόλι, εκείνη χρησιμοποίησε τα κρυμμένα αγκάθια της. Με ύπουλο τρόπο λοιπόν, πήγε κοντά του και τον πίεζε ασφυκτικά. Όσο όμως τον στρίμωχνε, τόσο εκείνος μοσχοβολούσε περισσότερο και στη ράχη του μέλισσες τιτίβιζαν και πεταλούδες γέλαγαν. Τον πίεζε λοιπόν, να γίνει κι εκείνος περήφανος, άπληστος κι άδικος, αλλάζοντας ξαφνικά τις δομές και την αρμονία του περιβολιού. Απαίτησε να μη βγάζει τόσα άνθη κι αυτά που έχει, να τα δωρίζει λέει σ΄εκείνη και τα υπόλοιπα λουλούδια. Ανταπάντησε ήρεμα το άδολο φυτό.
- Να με εμποδίσεις να βγάζω άνθια δε γίνεται, γιατί αυτή είναι η φυσικότητά μου και η καθημερινή μου εργασία. Όσο για να τα δωρίζω, ο,τι έχω μπορείς να το πάρεις.
Κι όσο ο κρίνος τώρα δάνειζε τα πέταλά του, τόσο έβγαζε καινούρια και περισσότερα και σαν του Μαγιού τις ευωδιές ήταν το άρωμά του. Η τριανταφυλλιά δεν άντεξε. Μαράθηκε από το κακό της κι έβαλε τώρα σκοπό, να ξεριζώσει τον κρίνο. Δεν μπορούσε όμως να το κάνει άμεσα. Φοβόταν τα βλαστάρια του, που κατά θαυμαστό τρόπο κατέκλυζαν τώρα το 1/3 του χώρου. Πόση κακία, ζήλεια και φτώχια κρυβόταν κάτω από τα ροδοπέταλά της! Δέντρα ξεντυμένα από δροσιά, από βροχή κι από ακτίνα ήλιου, κρίμα! Κιτρινίζει η όψη τους και στο τέλος πεθαίνουν. Δε σκέφτηκε λοιπόν, ότι ξεριζώνοντας τον κρίνο θα πέσει τόσος σπόρος στη γη, που θα φυτρώσουν χιλιάδες κρίνοι. Ίσως κάποτε (σκεφτόταν τώρα με συμπάθεια το ξέχωρο λουλούδι), ίσως κάποτε να νιώσουν γιατί άλαμπα και φτωχά μένουν στο διάβα τους παρ΄όλη τη μυριοπλουμιστή και θαμπωτική ομορφιά τους. Ας δώσει ο Δημιουργός να καταλάβουν γιατί το κάλλος τους δε στολίζει, ούτε ομορφαίνει το περιβόλι, ούτε δίνει στην όψη τους θωριά. Ας ανοίξει τα μάτια της ψυχής τους να δουν το στολίδι και να πουν: << να, αυτό μας ξεπερνά>>. Η σκέψη η καθαρή, η άδολη, η κρυσταλλένια που άστρο κάνει το μέτωπο και είναι πιο ακριβή απ΄τα ακριβά! Δεν κατάφερε λοιπόν, η τριανταφυλλιά να τον ξεριζώσει. Όσο για΄κεινον, έδινε, έδινε τα άνθη του χωρίς φειδώ. Κι εκείνα σκορπούσαν σ΄όλο το χώρο του κήπου τέτοια ευωδία που έβγαινε και έξω από αυτόν. Ήταν μάλιστα κάτι Κυριακές που και τα πουλιά τις ξεχώριζαν και σμήνη από αυτά ξεκουράζονταν στα κλαδιά του και οι μελωδίες όμοιες με αγγελικές φωνές ήταν. Η ομορφιά του, άρχισε να τραβά τα βλέμματα του κόσμου κι όλοι σταματούσαν και θαύμαζαν το κάλος του. Άνανθος κι ο κόσμος εκεί έξω, διψούσε για κάτι αληθινό και αγνό. Κουράστηκε απ΄την υποκρισία, τα ανούσια λόγια και τη δυσωδία της ψευτιάς και της πλεονεξίας. Αγνό λουλούδι, μύρο της καλής καρδιάς λέει το γνωμικό.
Ο βασιλιάς μια μέρα, κατεβαίνοντας στον κήπο, λυπήθηκε πολύ, γιατί είδε τα άνθη μαραμένα κι αναρωτιόταν τί δεν τους έδωσε! Νερό, περιποίηση, αγάπη; Μόνη του παρηγοριά τώρα, ο λευκός κρίνος που του άρεσε τόσο πολύ! Κάθε που κατέβαινε, έκοβε κι από έναν ανθό για να τον έχει δίπλα του και να τον θαυμάζει. Τον έβαζε μάλιστα στο πιο ακριβό βάζο και απολάμβανε την οσμή ευωδίας που έβγαζε. Τότε κατάλαβαν τα άλλα λουλούδια την αξία του κρίνου. Όταν ο βασιλιάς τα εγκατέλειψε και διψάσανε και μαράθηκαν και άοσμα πλέον και άχρωμα στερήθηκαν κάθε ομορφιά και έπαινο.
- Κάτι μου θυμίζει τούτο το παραμύθι. Κάτι από τον κήπο της Γεσθημανή, κάτι από τον κήπο της ζωής των μαρτύρων και κάτι από το δικό σας κήπο Πατέρα μου Παναγιώτη.
Ο αργαλειός του χρόνου τελειώνει και το χαλί ετούτης της χρονιάς. Χαρά σε όποιον έχει μάθει με υπομονή στου χρόνου το γαϊτάνι να πλέκει την αρετή. Χαρά και σε σένα πατέρα μου που κρατάς ανθισμένους τους κρίνους της υπομονής, της αγάπης, της καρτερίας.
Χρόνια πολλά και στον κρίνο που έχεις δίπλα σου την ευλογημένη πρεσβυτέρα μας και αναπνέετε μαζί και με ταπείνωση το άρωμα της πίστης στο μεγάλο σας αγώνα!
Δόξα και στο άνθος το εύοσμο!!!..
Β.Μ
Σ΄ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΦΩΣ
Τί τάχα θα μπορούσα να πω, ώστε να περιγράψω το πόσο σημαντική είναι για τον κόσμο. Ποιες λέξεις είναι αυτές που θα Τη σκιαγραφήσουν τόσο καλά, ώστε να καταλάβουν όλοι τη σπουδαιότητά Της. Ποιο ποίημα και ποιο τραγούδι, ποιοι στίχοι και ποια νότα μπορούν να αποδώσουν την ωραιότητά Της; Δε χωράνε λόγια, μα θα προσπαθήσω σε λίγες μόνο γραμμές να συνοψίσω τους λόγους για τους οποίους αξίζει να λέγεται << Βασίλισσα του κόσμου>>.
Ήταν ένα απλό και ταπεινό κορίτσι. Μια πανέμορφη παρουσία με ακόμα πιο όμορφη καρδιά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ο Θεός τη διάλεξε και την ξεχώρισε ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Και αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτή και όχι κάποια, άλλη η απάντηση είναι σαφής. Μονάχα η δική Της καρδιά είχε περίσσια αγάπη και ταπεινότητα. Μονάχα η δική Της ψυχή ήταν τόσο αγνή και καθαρή, απαλλαγμένη από κάθε είδους αμαρτία. Μονάχα ο δικός Της νους ταξίδευε συνέχεια στο Θεό και μονάχα Αυτή είχε κλείσει όλες τις πόρτες στους λογισμούς. Αντίθετα, στις δικές μας καρδιές κουρνιάζει το μίσος, η ζήλεια και η κακία. Οι ψυχές μας μαυρίσαν απ΄τις πολλές αμαρτίες και τις αδικίες. Στο δικό μας μυαλό γυρνάνε σκέψεις πονηρές, ανάρμοστες και ύπουλες. Είμαστε ψυχροί και απομακρυσμένοι ο ένας απ΄τον άλλον. Ξεχάσαμε να αγαπάμε, να βοηθάμε και να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Εκείνη ποτέ δεν έφερε αντίρρηση στο θέλημά Του και είχε αφεθεί πλήρως στα χέρια Του. Ποτέ δεν αγχώθηκε για το αύριο, ούτε έχασε την πίστη Της σε δύσκολές στιγμές. Ενώ εμείς, στην πρώτη δυσκολία ολιγοπιστούμε και αγνοούμε το γεγονός ότι ο Θεός μας βλέπει και μπορεί να μας βοηθήσει.
Επιπρόσθετα, η γυναίκα Αυτή, με θαυμαστό τρόπο γέννησε το φως και την αλήθεια. Μες στα σπλάχνα Της κυοφόρησε το μικρό βασιλιά και Τον γέννησε ταπεινά σε μια ήσυχη μα ευλογημένη φάτνη. Τον κρατούσε στην αγκαλιά Της με στοργή και αγάπη και Τον ζέσταινε σωματικά και ψυχικά. Μες στα χέρια Της μεγάλωσε ο αληθινός Θεός και η ύπαρξή Της συνέβαλε καταλυτικά στη σωτηρία του κόσμου, αφού Αυτή γέννησε το Σωτήρα. Αποτελεί δηλαδή, το συνδετικό κρίκο στη σχέση Θεού και ανθρώπου.
Και τέλος, είναι Αυτή που βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε δυσκολία να μας δίνει δύναμη, κουράγιο και βοήθεια. Είναι Αυτή που μας θυμίζει πως κάθε πόνος μας είναι υποφερτός, αν αναλογιστούμε πως Της θανάτωσαν τον αθώο γιο Της κι Αυτή δεν έσπασε, δε γόγγυσε, δεν έχασε τη δύναμή Της. Υπέμενε καρτερικά τον πόνο Της και βασίστηκε στο Θεό. Είναι Αυτή, που μεσιτεύει στο Χριστό μας για κάθε μας αμάρτημα. Δικαιολογεί τις πράξεις μας και σώζει από κινδύνους. Ακόμη κι ο ίδιος ο Θεός υπακούει στα λόγια Της τιμώντας έτσι τη μητρική Της φύση. Είναι μητέρα όλων μας και συνοδοιπόρος σε κάθε μας βήμα.
Χιλιάδες ύμνοι, δοξολογίες και ποιήματα έχουν γραφτεί κατά καιρούς για΄Κείνη που δοξάξουν την παρθενία και την ταπεινότητά Της. Χιλιάδες λόγια έχουν ειπωθεί που την υμνούν και τη θαυμάζουν. Μα όλα αυτά δε θα είναι ποτέ αρκετά για να αποδώσουν τη χάρη και την Αγιότητά Της.
Δόξα σ΄Εκείνη που στρώνει το δρόμο μας με αγαπή και προστασία. Δόξα σ΄Εκείνη που βασιλέυει τα Ουράνια και τον κόσμο. Δόξα σ΄Εκείνη που δικαίως ξεχώρισε απ΄όλες τις γυναίκες. Δόξα σ΄Εκείνη που γέννησε το Φως!
Μ.Μ
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Διαθέσιμο στο Google Play
