“Δρόμος πρακτικής αγάπης”

Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

 

 

 

“Τίθησι τά ἱμάτια καί λαβών λέντιο διέζωσεν ἑαυτόν εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τόν νιπτῆρα καί ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν μαθητῶν” (Ἰωάν. 13,4-5)

Ἀπό τή μεγάλη καί ὑψηλή θεωρία τοῦ Μηστηρίου τῆς παραδόσεως τοῦ Σώματος καί Αἵματός Του ὁ Χριστός κατεβαίνει στή χειροπιαστή πράξη. Ἀπό τήν πνευματική διακονία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς στήν ὁλοφάνερη πρακτική ἀγάπη.

Ὁ Θεός Πατέρας καί τό Ἅγιο Πνεῦμα μετά τήν ἱερουργία τοῦ Μυστηρίου τῆς Σάρκας τοῦ Λόγου ἀποσύρονται στήν οὐράνια σιωπή. Ὁ Λόγος-Χριστός πού ἔγινε πνευματική τροφή τοῦ ἀνθρώπου μπῆκε στό ἅγιο Ἀρτοφόριο. Ἔμεινε. Δόθηκε. Ὁ Σταυρός πλησιάζει. Ὁ ὄχλος ὁπλίζεται μέ τήν κακία. Συγκεντρώνεται στίς αὐλές τῶν ἀρχιερέων γιά τό μεγάλο ξεκίνημα.

Καί ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει νά ἀνοίγει δρόμους στή νέα πνευματική τάξη πού δημιουργεῖ ἡ θυσία Του. Φωτίζει τήν ἀνθρώπινη καρδιά μέ τό φῶςτοῦ καθήκοντος, γιά νά μπορεῖ νά πορεύεται τόν δρόμο ποῦ ὑπηρετεῖ. Πού νίπτει τούς πόδας, πού προσφέρει τήν πρακτική ἀγάπη. Πού θά διακονήσει τόν ἄνθρωπο στούς αἰῶνες μέ τό λέντιο τῆς ἀγάπης.

Προσιτή σέ ὅλους τούτη ἡ σκηνή. Ὥρα τῆς πράξης. Ὥρα χωρίς λόγια. Ὥρα προσφορᾶς. Οἱ αἰσθήσεις μποροῦν νά μιλήσουν ἐδῶ. Τό νόημα τῆς πράξης εἶναι φανερό. Διακονία!.. Ταπεινή διακονία τοῦ ἀνθρώπου!..

Ὁ Διδάσκαλος σηκώνεται ἀπό τό τραπέζι. Βγάζει τόν χιτώνα, “τίθησι τά ἱμάτια καί λαβών λέντιο διέζωσεν ἑαυτόν εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τόν νιπτήρα καί ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν μαθητῶν (Ἰωάν. 13,4). Ὅλα τά φροντίζει μόνος Του ὁ Ἰησοῦς. Τό λέντιο, τόν νιπτήρα! Ὅλα εἶναι ἕτοιμα. Καί ἡ μεγάλη διδαχή ἀρχίζει. Ὁ Θεός ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο. Ὁ Κύριος διακονεῖ τόν δοῦλο. Ὁ ἐξουσιαστής φροντίζει μέ τά ἴδια Του τά χέρια τόν σκλάβο Του… Τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ στήν ὥρα τῆς προσφορᾶς!.. Ὁ Διδάσκαλος πού νίπτει πόδια μαθητῶν!.. Τί μεγαλεῖο!..

Δέν χρειάζεται ἔνταση προσοχῆς ἡ πράξη αὐτή. Τήν φωτίζει τό ἴδιο τό γεγονός. Τήν ἑρμηνεύει ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στή Γαλιλαία. Ἁπλά καί ἡ διδασκαλία ἐκείνη ἑρμηνεύεται ἀπό τούτη τήν πράξη, πού εἶναι ἕνα παράδειγμα. Ἕνας δρόμος πρός μίμηση μπροστά στά πόδια τῶν πιστῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κατανόησή της εἶναι ἁπλή. Ἀναφέρεται στά χέρια. Στά ὄργανα πού πλέκουν τήν πράξη. Ὁ Θεός, ὅταν ἔκτισε τή μέρα πού γεννάει τήν κόκκινη αὐγή, τή γέμισε μέ φῶς. Ὁ Διδάσκαλος ὅταν ἔδωσε τό Πάθος Του πού σώζει τόν ἄνθρωπο, ἔδωσε καί τόν τρόπο πού ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά τό καρπωθεῖ. Ἀνοίγει τόν δρόμο πού τόν πρακτικοποιεῖ!..

Ὦ θεία Σοφία! Στήν ἄβυσσο τοῦ πόνου Σου τίποτε δέν παραλείπεις. Οὔτε γιά μιά στιγμή δέν παύεις νά ὑπηρετεῖς τόν ἄνθρωπο!..

Οἱ μαθητές μένουν ἐκστατικοί ἀπό τήν πράξη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πέτρος νοιώθει περισσότερο τήν ταπείνωση. Ἀρνεῖται νά τόν ὑπηρετήσει ὁ Διδάσκαλος καί ἐξακολουθεῖ νά ἐπιμένει καί νά μήν ἀντιλαμβάνεται τήν σημασία τοῦ γεγονότος.

Ὁ Διδάσκαλος νά ταπεινωθεῖ γιά μένα; Νά ἱδρώσει; Νά κουρασθεῖ; Νά σκύψει καί νά μοῦ πλύνει τά πόδια; Δέν εἶναι ντροπή ὁ Κύριος νά γίνεται δοῦλος;

Φτωχέ Πέτρε! Ψυχή τοῦ κάθε “Πέτρου”! Δέν βλέπεις τό φῶς τῆς διδαχῆς; Δέν βλέπεις τόν ὄχλο πού ἔρχεται νά συλλάβει τόν Διδάσκαλο; Δέν ἀκοῦς τόν τεχνίτη πού ἑτοιμάζει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ; Γατί δέν μετρᾶς τά γεγονότα τοῦ Πάθους μέ τόν νοῦ τῆς καρδιᾶς; Γιατί ἀγνοεῖς τήν σκηνή τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου, ὅπου ὁ Χριστός ὄχι μόνον ταπεινώθηκε καί κρύφθηκε κάτω ἀπό τά ταπεινά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, ἀλλά σφαγιάσθηκε γιά πάντα;

Ὁ Κύριος δέν ἔλεγε συχνά ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι σάν τόν διάκονο καί ὁ τελευταῖος σάν τόν πρῶτο; Ἄς ἀφήσουμε τόν σκανδαλισμό ἀπό αὐτή τήν πράξη. Χρειάζεται νά ζωσθεῖ ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ τό λέντιο τῆς διακονίας. Νά ὑπηρετήσει τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ. Νά νίψει τίς ψυχές μέ τόν ἱδρῶτα. Μέ τόν πόνο καί τήν φροντίδα τῆς πρακτικῆς καί πνευματικῆς ἀγάπης.

Ἡ διακονία δέν εἶναι ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση τῆς διακονίας εἶναι βασιλική τιμή. Θρόνος ὑψηλός! Εἶναι προνόμιο τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τοῦτο τό ἔργο. Εἶναι ἀνέβασμα στά οὐράνια ἡ κάθοδος ὥς τά πόδια τοῦ ἄλλου, τοῦ ὁποιοδήποτε ἄλλου, ἔστω κι ἄν αὐτός εἶναι ἕνας “Ἰούδας”.

Ἡ διακονία εἶναι μία πράξη πού ἔχει σχέση μέ ἐκεῖνον πού τήν πραγματοποιεῖ. Δέν ἔχει  σημασία ποιός εἶναι ὁ διακονούμενος. Ὁ Χριστός δέν ἔκαμε διακρίσεις. Δέν διέκρινε τόν Ἰούδα ἀπό τούς ἄλλους μαθητές. Δέν εἶπε: “Αὐτός θά μέ προδώσει”, δέν ἀξίζει νά τόν διακονήσω!.. Στό σημεῖο αὐτό βρίσκεται τό μεγαλεῖο τῆς πράξεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς μέ τήν διακριτική Του ἀγάπη ἀνεβάζει στό πνευματικό ὕψος τό ἔργο τῆς προσφορᾶς καί τῆς διακονίας, ὁ Ἰούδας μένει μέσα στήν ἀδιακρισία τῆς ἀσυνειδησίας. Ὄχι γιατί δέν κατανόησε τήν ἔννοια τῆς πράξεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιατί δέν μπόρεσε νά συγκινηθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Διδασκάλου καί νά ξυπνήσει καί νά δεῖ ὅτι διακονία δέν εἶναι ἡ προδοσία, ἡ πώληση τοῦ Διδασκάλου γιά “τριάκοντα ἀργύρια”, ἀλλά ἡ πλὐση τῶν ποδιῶν, ἀκόμη καί ἐνός Ἰούδα!..

Ἡ πράξη τῆς ἀγάπης τίς πιό πολλές φορές σώζει, κι ἄλλες ἁπλῶς συγκινεῖ. Καί ἄλλοτε ἀφήνει τήν ψυχή ἀδιάφορη καί ἀσυγκίνητη ἀπό τό νόημα τῆς ἀγάπης. Ὡστόσο ἡ ἀγάπη πάντοτε παραμένει ἡ πιό ὄμορφη πράξη, καί τό μόνο νόημα τῆς ζωῆς.

Ὁ Χριστός πού ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν δέν ἔπαψε νά εἶναι ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος. Ἡ διακονία δέν καταργεῖ τήν πνευματική τάξη! Ὁ δοῦλος τῆς ἁμαρτίας μένει γιά πάντα δοῦλος ὁποιαδήποτε προσφορά καί ἄν θελήσει νά προσφέρει, γιά νά διακονήσει, ἀφοῦ δέν δέχεται τήν σωτηρία πού προσφέρει ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος πού ὑπηρετεῖ καί γίνεται δοῦλος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἀντιγράψει στή ζωή του τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, αὐτός γίνεται “κύριος”!

Ἡ πράξη τῆς διακονίας τόν τελευταῖο τόν κάνει πρῶτο , τόν φέρνει στό δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν  ὠφελοῦν μεγαλόστομα λόγια. Ἐάν ὁ Κύριος ἔνιψε τούς πόδας τῶν μαθητῶν καί πρόσφερε τό Αἷμα Του, γιά νά ἀξαγοράσει τίς ψυχές μας, τότε ποιό εἶναι τό χρέος τό δικό μας; Ἡ θυσία χάριν τῶν ἄλλων δέν εἶναι ἡ πιό ὑψηλή καί ἡ πιό ὡραία διακονία τοῦ ἀνθρώπου; Πολλοί πού ἔχουν μιά θέση, τίς περισσότερες φορές ἀντί νά ὑπηρετήσουν τόν σκοπό τῆς θέσεώς τους, κάνουν τή θέση νά τούς ὑπηρετεῖ.

 

 Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;