«Το κράτος δεν έχει καμία άλλη πηγή χρημάτων εκτός από αυτά που κερδίζουν οι πολίτες.»- “The state has no source of money other than the money people earn themselves.”— Margaret Thatcher
Το απόφθεγμα αυτό θα έπρεπε να μας θυμίζει καθημερινά ότι κάθε ευρώ που σπαταλιέται από τον Δήμο είναι χρήματα που βγήκαν από την τσέπη μας. Και όταν αυτά τα χρήματα δεν πιάνουν τόπο, όχι επειδή «δεν φτάνουν», αλλά επειδή δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός, τότε η οργή είναι δικαιολογημένη.
Στην Ελλάδα έχουμε κατοχυρώσει το εξής μοναδικό φαινόμενο: να ξοδεύουμε λεφτά για έργα που είναι ήδη προγραμματισμένα… να καταστραφούν. Μια ασφαλτόστρωση στους Τρικαλινούς δρόμους σπάνια διαρκεί πάνω από μερικούς μήνες. Γιατί; Επειδή μια άλλη υπηρεσία – ύδρευση, αποχέτευση, τηλεπικοινωνίες, φυσικό αέριο, ΔΕΗ – θα έρθει να την ξανασκάψει. Και μετά; Πρόχειρο κλείσιμο, νέες λακκούβες, νέα φθορά. Η πόλη θυμίζει ένα απέραντο εργοτάξιο, όπως λένε οι ίδιοι οι πολίτες — αλλά όχι εργοτάξιο με σχέδιο και σκοπό. Ένα γιαπί χωρίς επίβλεψη.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα αισθητικής ή ταλαιπωρίας. Είναι πρόβλημα διαχείρισης δημόσιου χρήματος. Ο Δήμος Τρικκαίων έχει δαπανήσει τα τελευταία χρόνια σημαντικά ποσά από τα δημοτικά ταμεία για ασφαλτοστρώσεις — και πολλοί από αυτούς τους δρόμους ανοίγονται ξανά λίγους μήνες αργότερα. Αν δεν υπάρχει ενιαία μελέτη και συντονισμός των παρεμβάσεων κάτω από το οδόστρωμα, αυτά τα χρήματα πετιούνται κυριολεκτικά στον δρόμο.
Η σωστή προσέγγιση είναι απλή: όταν ανοίγεις έναν δρόμο, δεν περνάς απλώς ένα καλώδιο. Κάνεις πλήρη υποδομή για τα επόμενα 30 χρόνια. Περνάς ρεύμα (υπογειοποιημένο), οπτικές ίνες, σωληνώσεις φυσικού αερίου, ύδρευση, αποχέτευση, δίκτυο όμβριων. Προβλέπεις κενούς αγωγούς για μελλοντικά δίκτυα: αισθητήρες, Wi-Fi, έξυπνο φωτισμό, φόρτιση ηλεκτρικών οχημάτων. Αυτό κάνουν οι σοβαρές πόλεις — όχι επειδή είναι “προοδευτικές”, αλλά επειδή σέβονται τα λεφτά των δημοτών τους.
Σήμερα, η εικόνα της πόλης είναι προσβλητική. Κακάσχημες κολώνες της ΔΕΗ, καλώδια παντού, φρεάτια τσιμενταρισμένα πρόχειρα και δρόμοι “μανταρισμένοι” με ασφαλτικά μπαλώματα. Πέρα από την ασχήμια, αυτό εγκυμονεί κινδύνους: σε κάθε καταιγίδα, σε κάθε βλάβη, το ρεύμα κινδυνεύει. Η υπογειοποίηση δεν είναι πολυτέλεια, είναι επένδυση ασφάλειας, αισθητικής και μακροπρόθεσμης εξοικονόμησης.
Ο ιδιωτικός τομέας, αν του έδινες την αρμοδιότητα να συντονίσει και να υλοποιήσει αυτά τα έργα, θα φρόντιζε πρώτα να υπάρχει σχέδιο, χρονοδιάγραμμα, πρόβλεψη για το μέλλον και ένα και μόνο άνοιγμα του δρόμου. Ο ιδιώτης έχει κίνητρο να κάνει σωστά τη δουλειά από την αρχή, για να μην ξαναπληρώσει τα ίδια, γιατί αυτό σημαίνει ζημιά. Το κράτος, από την άλλη, σκέφτεται μόνο πότε θα κόψει την κορδέλα. Δεν τον ενδιαφέρει πόσο διαρκεί το έργο, ούτε αν θα αντέξει. Αρκεί να φαίνεται “καινούργιο” μέχρι τις εκλογές. Κι έτσι, τα χρήματα που πληρώνουν οι πολίτες καταλήγουν σε ασφαλτοστρώσεις-μακέτες και “έργα βιτρίνας”, που ξανασκάβονται πριν καν πατηθούν.
Θες να μαθαίνεις πρώτος τα νέα από το TrikalaVoice.gr;
Κάνε λήψη από το App Store
Διαθέσιμο στο Google Play Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Instagram
Ακολούθησε μας στο Twitter
